Historia

Kamienica została zbudowana  w XIX w. Brak danych o starszej zabudowie, odnotowanej w źródłach na sąsiednich parcelach. W 1 ćw. XX w. była własnością rodziny żydowskiej. Po II wojnie światowej przeszła w ręce Skarbu Państwa, w 1992 r. została skomunalizowana. W 1958 r. budynek został przebudowany. Gruntowna restauracja i częściowa przebudowa miała miejsce w latach 1976-78 według projektu J. Dzieciątkowskiego i T. Rajskiego. 

Opis

Kamienica jest położona w obrębie Starego Miasta, w kwartale zwartej zabudowy ograniczonym ulicami Staszica, Bazyliańską, Grodzką i Grecką. Założona została na planie zbliżonym do kwadratu, dwutraktowa z korytarzem, z którego są dostępne poszczególne pomieszczenia, wejściem od tyłu, piętrem dostępnym z sąsiedniej kamienicy Staszica 6. Kamienica została wzniesiona z cegły (fundamenty również z kamienia) i otynkowana. Jest dwukondygnacyjna, podpiwniczona, z mieszkalnym poddaszem, przykryta dachem dwuspadowym pobitym blachą, z trzema facjatkami na obu połaciach dachu, również krytymi blachą. Elewacja frontowa południowa dwukondygnacyjna, trójosiowa, asymetryczna. Parter podkreślony jest płaskim cokołem, kondygnacje przedzielone gzymsem kordonowym, druga kondygnacja zwieńczona opaską i wydatnym gzymsem koronującym. Prostokątne otwory okienne parteru i piętra ujęte zostały w profilowane opaski i parapety na kostkowych wspornikach. Kwadratowe okienka facjatek flankowane są półtralkami i dekoracyjnymi szczytami z motywem rozetki. Elewacja tylna północna jest trzyosiowa, na piętrze z drewnianą galeryjką podparta na drewnianych słupach, z otworami okiennymi i drzwiowym ujętymi w profilowane opaski, facjatkami o  analogicznym rozwiązaniu jak  w elewacji frontowej.  

Dostęp do zabytku ograniczony.

Oprac. Ewa Prusicka, OT NID w Lublinie, 24.09.2018 r.