Postklasycystyczny obiekt, w którym zachował się w większości pierwotny układu wnętrza oraz niektóre oryginalne elementy wystroju z okresu jego powstania.

Historia

Kamienica została zbudowana w 1 poł. XIX w., na przełomie XIX i XX w. przebudowana, jako własność rodziny Stryjków. W 1975 r.  zostały przeprowadzone na obiekcie badania architektoniczne. Gruntowny remont i modernizację budynku wykonano w latach 2000- 2003.

Opis

Kamienica jest położona w obrębie Starego Miasta, w kwartale zwartej zabudowy ograniczonym ulicami Staszica, Bazyliańską, Żeromskiego oraz placem przed kościołem OO Franciszkanów. Założona została na planie prostokąta. Jest to budynek dwutraktowy i dwudzielny, z sienią przelotową od wschodu i klatką schodową usytuowaną w centralnej części budynku. Kamienicę wzniesiono z cegły i otynkowano. Jest dwukondygnacyjna, podpiwniczona w obrębie traktu tylnego. Dach kamienicy, dwuspadowy z trzema facjatkami od frontu i dwiema od tyłu, został przykryty blachą. Elewacje kamienicy są dwukondygnacyjne. Elewacja frontowa północna w przyziemiu i na piętrze jest trzyosiowa. Parter budynku usytuowany na płaskim cokole, oddziela od piętra gzyms kordonowy, całość budynku wieńczy plastyczne belkowanie. Parter kamienicy został ozdobiony nad  otworami okiennym drzwiowym i bramnym boniowaniem klińcowym. Okna otoczono profilowanymi opaskami, na piętrze dodatkowo z listwami podokiennymi na wspornikach. Elewacja tylna południowa jest dwuosiowa na parterze, na piętrze czteroosiowa z galeryjką wspartą na metalowych słupach, bez detali architektonicznych. Zachowała pierwotny otwór bramny przykryty spłaszczonym łukiem. Piwnice są sklepione,  w sieni zachował się odcinkowy łuk arkady podtrzymującej strop, w pozostałych pomieszczeniach stropy płaskie.

Dostęp do zabytku ograniczony.

Oprac. Ewa Prusicka, OT NID w Lublinie, 03.09.2018 r.