Historia

Kaplica Włożenia Krzyża została wzniesiona w 1614 r. z fundacji Mikołaja Zebrzydowskiego. Po tym, jak Piłat wydał wyrok skazujący, żołnierze rzymscy włożyli na ręce Jezusa drewnianą belkę krzyża, by ten niósł ją aż na miejsce stracenia. Kaplica włożenia krzyża i jej symboliczny kształt miały komunikować z tym etapem egzekucji Jezusa, który odnosił się do podjętego przez Chrystusa trudu dzieła zbawienia. Obecna kaplica pochodzi z 1837 r., kiedy to staraniem Bernardynów (kustosza Feliksa Pruskiego) rozebrano pierwotną kaplicę, a na jej miejscu wybudowano taką samą w formie, ale znacznie większą. W 1871 r. odrestaurowano kaplicę, zakładając ankry (klamry spinające mury). W 1934 r. przeprowadzono ponowną restaurację, przy czym nową polichromię namalował Władysław Lisowski.

Obiekt wyznacza czternastą stację Dróżek Pana Jezusa i stanowi stację cyklu Drogi Krzyżowej.

Opis

Kaplica zlokalizowana na zboczu wzgórza zw. Moria, w otoczeniu kaplicy Świętych Schodów, Ratusza Piłata i kaplicy Serca Matki Boskiej. Obecny obiekt z 1837 r. po konserwacji i restauracji nawiązuje dekoracją horyzontalną elewacji zewn. do stylu pierwszego architekta Paulusa Baudartha. Obiekt wykonany na planie krzyża łacińskiego nakrywają dwa krzyżujące się dachy namiotowe z małą sygnaturką w miejscu przecięcia. Dekoracje elewacji zewn. ograniczone tylko do podziałów horyzontalnych, poprowadzonych za pomocą cokołu i belkowania. W elewacji wew. tylko gzyms, oddzielający partię ścian od sklepienia beczkowego. Ściany wewnątrz polichromowane. Do wnętrza prowadzą dwa półkoliste otwory drzwiowe: jedno od str. Ratusza Piłata, drugie przy krótszym ramieniu od str. południowej. Portale opracowane dekoracyjnie z kamiennymi węgarami, podtrzymującymi wykonaną w otynkowanej cegle archiwoltę, zwieńczoną kluczem z bloku piaskowca.

Zabytek dostępny z zewnątrz.

Oprac. Mirosław Płonka, OT NID w Krakowie, 15-09-2017 r.