i jest to budowla dwukondygnacyjna z trzyosiową elewacją frontową. W części parterowej znajduje się współczesna witryna. Elewacja na poziomie parteru flankowana jest szerokimi pilastrami z płytkimi płycinami. Na poziomie drugiej kondygnacji trzy otwory okienne z gzymsem podparapetowym. Pod nim wnęka przeznaczona do umieszczenia szyldu. Elewację wieńczy gzyms podokapowy. Budynek nakrywa dach dwuspadowy z podłużną, neobarokową facjatą. W 1853 r. budynek – za 1525 talarów – kupił stolarz Michael Louis Sturzenbecher. W 1863 roku poza murowanym, dwukondygnacyjnym budynkiem mieszkalnym i oficyną mieszczącą warsztat stolarski, na terenie posesji znajdował się budynek do przechowywania drewna. W latach 70., 80. I 90. XIX wieku rodzinną firmę prowadzili Karl Louis, następnie Emil Sturzenbecherowie – obaj odnotowani jako stolarze. Karl był żonaty z Julianną Berthą z d. Hoffmann (zm. 22.05.1880), a Emil z Agnes z d. Sturzenbecher, która w 1907 roku została współwłaścicielką kamienicy. Urodziła sześcioro dzieci, ale czworo zmarło we wczesnym dzieciństwie. Najprawdopodobniej jedynie najmłodsze: Emil Paul Fritz (ur. 01.08.1890) i Marie Agnes Margaretha (ur. 16.10.1892), przeżyły rodziców. Na pocztówce z około 1909 roku na elewacji widoczna jest reklama zakładu stolarskiego: Emil Sturzenbecher Tischlermeister). Według zapisów w księdze katastralnej w 1923 roku parcela miała nowego właściciela, ale nie podano jego nazwiska. Na przełomie lat 30. I 40. XX wieku grunt i zabudowania były w posiadaniu wdowy Klary Reiczug z d. Girke, zamieszkałej w Sobieszkowie (niem. Hermsdorf AM Kynast, obecnie dzielnica Jeleniej Góry). W 1900 roku jako czeladnik pracował w stolarni Sturzenbecherów Max Radeiske (Radeiski?). W czerwcu 1927 roku w kamienicy zmarł pracownik kolejowy Paul Franz, a w maju 1930 roku osiedlił się tam kierowca i rzeźnik Erwin Reiche z Krzepowa (niem. Schrppau, obecnie w granicach Głogowa) z żoną Else. Już we Wschowie na świat przyszło czworo ich dzieci: Helga, Heinz, Günther, Ingrid Elwira i Jutta Beatrix. W listopadzie 1931 roku lokatorami zostali: robotnik Otto Melerowicz z Rawicza i Frieda z d. Jahner z Osowej Sieni (ślub zawarli 16.11.1929 r.). Otto mieszkał we Wschowie od stycznia 1920 roku, a żona przeprowadziła się z Osowej Sieni w marcu 1931 roku ze starszą córką Lindą. Potem urodziła jeszcze syna Kurta i drugą córkę Mariannę Sigrid. W kwietniu 1932 roku ich sąsiadami zostali: kupiec Gerhard Haase i Charlotta z d. Franz z Głogowa (ślub zawarli 02.01.1932 r. w Głogowie). Gerhard urodził się i wychował przy ulicy ks. Andrzeja Kostki (niem. Vorwerkstrasse). W lipcu 1941 roku w budynku zameldowano robotnika Gustawa Eitnera z Zadroża (niem. Reichen, obecnie część wsi Brzeżany), pow. Góra i jego żonę Martę z d. Stachowską z Górzykowa (niem. Adlerhorst, dzielnica Bydgoszczy). Do Wschowy przyjechali w 1904 roku, a od kwietnia 1939 roku mieszkali przy ulicy Powstańców Wielkopolskich (niem. Zweieimerstrasse). Ich córka Selma Berta w marcu 1940 roku przyjechała z Heinrichsfelde, pow. Ostpriegnitz-Ruppin (Brandenburgia). Syn Otto Richard przebywał w tym czasie w jednym z licznych obozów Niemieckiej Służby Pracy (RAD). W czerwcu 1942 roku pokój wynajął robotnik Wilhelm Sabrowski z Warnen (ros. Ozerki, obwód kaliningradzki) i Alma z d. Schumacher ze wsi Taczały (niem. Ludwigshorst), pow. Łobez. Wcześniej przebywali w Nowych Ogrodach, a następnie od lipca 1937 roku – przy ulicy Kościelnej (niem. Pfarrkirchstrasse 5). W 1942 roku mieszkańcem kamienicy był również piekarz Albert Senftleben. W wykazie nieruchomego mienia poniemieckiego z 1947 r. w opisie budynku podano: kamienica czynszowa, piętrowa, ze sklepem. Według Księgi rzemiosła polskiego z 1949 roku, w kamienicy czynny był zakład fotograficzny Eugeniusza Karlica.

Źródło: „Wschowskie Ulice cz. III. Polskie Przedmieście (2)” Dariusz Czwojdrak, Przemysław Wojciech