W części parterowej dwa prostokątne otwory wejściowe i witryna lokalu usługowo-handlowego zamknięta prostym, poziomym naczółkiem. Zachowana oryginalna stolarka z kratą w drzwiach z prawej strony. Druga kondygnacja oddzielona od części parterowej listwą nieznacznie wysuniętą przed lico budynku. Środkowy otwór okienny drugiej kondygnacji usytuowany w płytkiej wnęce – pod nim gzyms podparapetowy Sparty na kubicznych agrafach, pod gzymsem płytka, podłużna wnęka o prostokątnym kształcie. Elewację wieńczy gzyms główny z fryzem kostkowym.

Najstarsze informacje dotyczące właścicielu budynku zawarte w księdze gruntowej pochodzą ze stycznia 1764 roku. Obiekt położony pomiędzy działkami Seiffertów i Eckerlandów nabył wówczas kowal i kotlarz Johann Gottlieb Hubert. Po dziesięciu latach – 17 września 1774 roku – sprzedał parcelę kowalowi i płatnerzowi Johannowi Christophowi Tietze (zm. 15.03.1818) za 1080 florenów (180 talarów). Potwierdzenie prawa własności zostało odnotowane w czerwcu 1803 roku, zapewne w związku z odbudową spalonych w 1801 roku domów. Tietze był żonaty z Anną Elisabeth z d. Haensel (zm. 28.03.1832) i pozostawił po sobie dwoje dzieci: córkę Christiane Beate, po mężu Bauer i syna Johanna Christopha. Starszy syn Benjamin zmarł w wieku 10 lat. W latach 1811-1812 na terenie posesji stał murowany dom z drewnianą przybudówką. W lutym 1819 roku budynek i grunt, których wartość oszacowano na 200 reichstalarów, odziedziczył kowal Johann Christoph Tietze. 12 sierpnia 1836 roku podpisał on kontrakt z kowalem Johannem Gottlobem Schrinnerem i Anną Elisabeth z d. Jeuthe, zbywając rodzinny dom i kuźnię za 1000 talarów. W kwietniu 1847 roku nowymi właścicielami parcelu przy Breitestrasse 534 zostali: kupiec Karl Fitzner i Ottilie z d. Lustig, którzy poprzednikom zapłacili 1350 talarów. Niespełna dwa lata później – w marcu 1849 roku – sprzedali kamienicę za 1250 reichstalarów mistrzowi kowalskiemu Friedrichowi Wilhelmowi Linke (zm. 07.01.1888) i Juliannie Gottliebie Paulinie z d. Meissner. W 1836 roku Linkowie posiadali murowany, dwupiętrowy dom mieszkalny z podwórzem i stodołą, a w 1895 roku dom z podwórzem, oborą i pralnią. Po śmierci Friedricha Wilhelma majątek przeszedł na własność wdowy i dzieci:Hermanna – inżyniera w Berlinie-Charlottenburgu, Gustawa – nauczyciela w stanie spoczynku i Selmy. Każde z nich posiadało prawa do części nieruchomości, ale od czerwca 1913 roku budynkiem zarządzała córka Selma (zm. 24.11.1930), która 12 października 1922 roku sprzedała należącą do niej parcelę stolarzowi Otto Wuttke i Dorothei Luise z d. Obst za 24 000 marek. W marcu 1933 roku pozostała część majątku przypadła nauczycielowi i kantorowi Gustawowi Linke, który w kwietniu tego roku sprzedał ją kupcom Paulowi i Kurtowi Wuttke (zamieszkałym w sąsiedniej kamienicy numer 19/21) za 6000 reichsmarek. W umowie kupna-sprzedaży Linke zastrzegł sobie prawo do użytkowania mieszkania na piętrze. W kwietniu 1931 roku Paul i Kurt odkupili część należącą do Otto Wuttke za 35 400 marek. Na początku XX wieku sklep z zegarkami, wyrobami ze złota, srebra i alfenidu (nowe srebro), okularami, przyrządami optycznymi oraz gramofonami i płytami gramofonowymi, prowadził na parterze Arthur Peuckert. W latach 30. XX wieku czynny był tam zakład fryzjerski Möbiusa. Na początku marca 1877 roku w kamienicy zmarła licząca 65 lat wdowa po pastorze Louise Elsner z d. Regamy. W latach 1883-1885 mieszkanie u rodziny Linke wynajmował złotnik Otto Hoffmann i Caecilie z d. Schubert. Ich 5-letnia córka Pauline Amlie Hedwiga zmarła 8 stycznia 1883 roku, a roczny syn Karl Franz 3 maja 1884 roku. W marcu 1885 roku na świat przyszedł drugi z synów – Oto Joseph Ernst. W styczniu 1890 roku w budynku numer 17 urodziła się Mathilde Emme Emilie Hiller, córka zegarmistrza Oskara i Idy z d. Migge, a 21 grudnia 1891 roku zmarła tam 21-letnia Helena Agnes Kobel z d. Sturzenbecher z Łękanowa (niem. Lanken), pow. Góra, żona szewca Ernsta. W 1900 roku pokoje wynajmowali szewc Anton Puppe i czeladnik garncarski Wladislaus Kunkel. W czerwcu 1937 roku w kamienicy zameldowano mistrza fryzjerskiego Maxa Möbiusa z Fischergasse (obecnie w granicach Miśni) i Helene z d. Eilenberger z Fryburga nad Łabą (Saksonia), skąd oboje przyjechali. 1 czerwca 1944 roku w budynku osiedlono ewakuowanych z Berlina: kupca Ernsta Wilhelma Thiesa z Hanoweru, jego żonę Elsę i córkę Barbarę. W 1949 roku przy ulicy Jagiellońskiej 17 czynny był zakład szewski Tadeusza Kamińskiego, a w latach 60.-90. XX wieku salon fryzjerski państwa Wiśniewskich.

„Wschowskie Ulice cz. III. Polskie Przedmieście (2)” Dariusz Czwojdrak, Przemysław Wojciech