Asymetryczny otwór wejściowy usytuowano przy lewej krawędzi budynku. Zachowana oryginalna stolarka drzwiowa i okienna. Po prawej stronie współczesna witryna lokalu usługowo-handlowego. Elewację zamyka gzyms koronujący. Na początku lat 50. XIX wieku nieruchomość – za 1150 talarów – kupił młynarz Karl Burgwitz. W 1863 roku stał tam murowany, dwukondygnacyjny dom mieszkalny z przybudówką i małym podwórzem oraz drewutnia zbudowana na pruskim murze. W latach 1875-1905 właścicielem posesji był rękawicznik Gustaw Daniel Gruhl. Jego pierwsza żona Maria Emma z d. Meissner zmarła 4 maja 1883 roku w wieku 40 lat. Ich syn Louis Ferdinand Gustaw Julius zmarł w maju 1879 roku. W 1905 roku parcela należała do wdowy Selmy Gruhl, która odsprzedała ją właścicielom sąsiedniej kamienicy i fabryki mebli Paulowi i Kurtowi Wuttke. W 1875 roku w budynku zameldowany był kupiec Samuel Karl Fitzner ze Śmigla (zm. 26.01.1875) i Ottilie z d. Lustig, która przeżyła męża o 5 lat i zmarła pod tym samym adresem w czerwcu 1880 roku. W lutym 1885 roku zmarła tam rentierka Ernestine Marie Kauffmann, a w lutym 1886 roku konwojent pocztowy Karl Moritz Neumann ze Zgorzelca (niem. Görlitz). Mieszkał z żoną Wilhelmine Mathilde z d. Herzog. Kolejne zgony odnotowano na początku lat 30. XX wieku, kiedy zmarła 65-letnia Marie Schubert z d. Scheibe (zm. 06.10.1931) i jej mąż – emerytowany kierownik pociągu Heinrich Schubert (zm. 09.04.1932). W styczniu 1941 roku w budynku zakwaterowano polskiego robotnika przymusowego, tapicera Leo Szabela z Leszna. Do Wschowy został skierowany w listopadzie 1939 roku i początkowo mieszkał w sąsiedniej kamienicy przy Adolf Hitlerstrasse 19/21 pracując w zakładzie braci Wuttke. W marcu 1940 roku na kilka miesięcy wyjechał do rodzinnego miasta, a po powrocie przydzielono mu pokój pod numerem 23.

Źródło: „Wschowskie Ulice cz. III. Polskie Przedmieście (2)” Dariusz Czwojdrak, Przemysław Wojciech