Ze względu na swoje usytuowanie bezpośrednio przy podjeździe, stanowi istotny element architektoniczny reprezentacyjnej części całego założenia dworskiego.

Usytuowanie i opis

Zespół dworski usytuowany jest u zbiegu dróg lokalnych, od pn. zach. otoczony polami, od pd. wsch. sąsiaduje z kompleksem wielkich stawów założonych na rzece Okrzejce. Zakomponowany na osi pn.-pd., po zach. stronie drogi prowadzącej do Okrzei. W części środkowej założenia znajduje się dwór z oficynami otoczony niewielkim parkiem. 

Oficyna pozbawiona wyraźnych cech stylowych, usytuowana na przedłużeniu elewacji frontowej dworu, z którym skomunikowana za pomocą wąskiego łącznika. Wzniesiona na planie wydłużonego prostokąta. Układ wnętrza dwutraktowy, początkowo amfiladowy, później częściowo przekształcony. W elewacjach dłuższych umieszczone przybudówki w formie ryzalitów – we frontowej mieściła się pierwotnie kancelaria, w ogrodowej – spiżarnia. Wejścia do oficyny znajdują się w elewacji frontowej i ogrodowej oraz w pn. ścianie szczytowej. Oficyna murowana z cegły i otynkowana, nakryta dachem dwuspadowym; ryzality również pod daszkami dwuspadowymi pokrytymi papą. Elewacje wzdłużne wieloosiowe, gładkie, pozbawione detalu architektonicznego, przeprute prostokątnymi otworami drzwiowymi i okiennymi zaopatrzonymi w tradycyjną stolarkę okienną w formie dwuskrzydłowych, sześciokwaterowych okien. Wewnątrz brak dawnego wystroju i wyposażenia.

Historia

Początki zespołu dworskiego w Jagodnem sięgają XVI-XVII w., kiedy znajdował się tu niewielki folwark należący do dóbr Kłoczew, będących w posiadaniu rodu Samborzeckich, następnie Leśniowolskich, a od k. XVII w. Cieciszowskich, którzy mieli tu swoją główną siedzibę. W 1729 r. w dworze Jagodzińskim odbył się chrzest Antoniego Cieciszowskiego, późniejszego senatora Rzeczypospolitej – zapewne był to już zachowany do naszych czasów drewniany dwór, który mógł zostać wzniesiony jeszcze w końcu XVII lub na pocz. XVIII w. Po bezpotomnej śmierci Antoniego Cieciszowskiego (w 1792 r.), dobra przeszły na własność ciotecznego brata Augustyna Szydłowskiego, a następnie jego potomków. Własnością tej rodziny były do czasu II wojny światowej. 

W 3. ćw. XIX w. Edward Szydłowski (ojciec) zmodernizował dwór i ok. 1864 r. dobudował do niego dwie murowane oficyny – do prawej (pn.) przeniesiono kuchnię, która pierwotnie mieściła się w pn.-wsch. narożniku dworu. Tu znajdowały się też mieszkania służby dworskiej. Po wojnie w budynku dworu umieszczono szkołę, obecnie jest to własność prywatna. Dwór i park udostępniane są jako miejsce spotkań, szkoleń itp. Oficyna wykorzystywana jest nadal do celów mieszkalnych.

Zabytek dostępny z zewnątrz.

oprac. Bożena Stanek-Lebioda, OT NID w Lublinie, 06-04-2020 r.