Obecny budynek wzniesiono najprawdopodobniej w pierwszej połowie XVII w., a następnie przebudowano w XVIII i na przełomie XIX i XX w. Jest to obiekt piętrowy, z drugim piętrem nadbudowanym nad częścią budynku. Sień, przesunięta ku południowi, została przykryta sklepieniem kolebkowo-krzyżowym. Zachowała się drewniana klatka schodowa z rokokową balustradą. Jednotraktowy układ wnętrza został częściowo przekształcony ścianami działowymi. Na parterze, w części południowej, znajdują się pomieszczenia, które wypełniały pierwotnie całą szerokość budynku, nakryte sklepieniem krzyżowym z grubymi listwami o charakterze żeber. Elewacja frontowa jest ośmioosiowa, z oknami na piętrze w prostych obramieniach, w przyziemiu ryzalitu z kluczem. Gzyms koronujący nad częścią północną jest profilowany, nad częścią południową i elewacją boczną konsolowy. Ponad ryzalitem znajduje się facjatka zwieńczona trójkątnie. W zejściu do piwnic zachowały się żelazne drzwi okute skośną listwą z rozetami z XVII w., a w zejściu do sieni – drzwi płycinowe z pierwszej połowy XIX w. W okienkach piwnic kraty z XVII w. W elewacji wschodniej widoczne są pozostałości po podcieniach w formie fragmentu łuku. Niestety, brakuje informacji o właścicielach posesji. Być może kamienica należała do wschowskiego burmistrza, rajcy i ławnika sądowego Petera Deutschländera, którego żona Margaretha d.d. Vechner zmarła przy pl. Farnym 1 czerwca 1609 r. Przynależność domów w sąsiedztwie kościoła farnego do tej rodziny potwierdza kronika wschowskich bernardynów. W 1931 r. mieszkał w kamienicy nr 1 żydowski kupiec Ismar Seiler z żoną Cäcilie d.d. Kaufman. W 1941 r. wśród mieszkańców odnotowano handlarza Bruno Lewandowskiego, murarzy Alberta Fenglera i Josefa Rauballa, wdowę Felicię Rauball, rentiera Emila Hänelta, pomoc domową Eleonorę Hänelt, maszynistę Paula Kittelmanna i robotnika Antona Neumanna.

Źródło: "Wschowskie Ulice cz. I. Stare Miasto" Dariusz Czwojdrak