w stylu barokowym i nadbudowana w XIX w. Jest to budynek dwupiętrowy z drugim piętrem w miejsce szczytu. Elewacja szczytowa od strony rynku jest dwuosiowa w przyziemiu i trzyosiowa na piętrze, z gzymsem między kondygnacjami, zaakcentowanymi narożnikami i fryzem o dekoracji stiukowej z rogami obfitości, festonami i maszkaronami w zwieńczeniu pierwszego piętra. Okna na piętrze ujęto w obramienia uszate z kroplami, stiukowymi główkami aniołków w nadokiennikach skrajnych i kluczem esownicowym w nadokienniku środkowym. Przy wejściu od strony ul. Kilińskiego, w ościeżach, znajdowały się sedilia. W zejściu do piwnicy zachowały się żelazne drzwi okute skośną kratą.

Na początku XIX w., do 1835 r., kamienica stanowiła własność wschowskiego sukiennika Hepnera. W tym samym roku nabył ją sukiennik Gottlieb Goldmann dla swojego młodszego syna Karola Wilhelma. W posiadaniu jego rodziny kamienica pozostawała do początku XX w. W 1887 r. zmarła tam jego żona Augusta Wilhelmina d.d. Graetz. W 1866 r. prowadzono w kamienicy prace remontowe przy wymianie więźby dachowej. W latach 1874-1876 lokatorami byli żydowski handlarz Julius Barschak i jego żona Julia d.d. Besser. W 1891 r. do kamienicy dobudowano nowy obiekt gospodarczy. W latach 1893-1914 jako właściciele występowali kupiec Emil Goldmann i jego siostra Berta. Po 1914 r. nieruchomość była najprawdopodobniej w rękach rodziny Fengler, a od około 1924 r. należała do kupca i handlarza wyrobów skórzanych Adolfa Kaya i jego żon: Berty d.d. Bielitz (zm. 1930) i Alicji d.d. Härtter. W latach 1924-1925, od strony ul. Powstańców Wlkp., zbudowano nowy sklep. Prowadzono w nim sprzedaż hurtową i detaliczną produktów skórzanych, pasów napędowych, wszelkich ostrzy i artykułów obuwniczych. W 1932 r. w kamienicy mieszkał rentier Michał Nowaczyk z córką. W 1941 r. odnotowano czterech lokatorów: właściciela cegielni Franza Jordana, robotników Feliksa Waltera i Hermana Niche oraz redaktora Georga Dankera.

Źródło: "Wschowskie Ulice cz. I. Stare Miasto" Dariusz Czwojdrak