Wycieczki - Zabytek.pl

Proponowane parki to różne typy obiektów założonych pod koniec XIX w.: park miejski, park zdrojowy i planty miejskie. Każdy z nich o różnej genezie powstania. Prudnicki park miejski założony został na przełomie XIX i XX w., Głuchołaski Park Zdrojowy założony pod koniec XIX w., Paczkowskie Planty miejskie założone w XIX w. Uzupełnieniem będącym kontrapunktem dla tego zestawu, jest park przy rezydencji wiejskiej w Piotrowicach Nyskich, kształtowany na przestrzeni wieków, jako obiekt prywatny, który trwając, zawiera nawarstwienia kolejnych pokoleń właścicieli. Wyrażając ich wrażliwość, zainteresowania i fascynacje. Propozycja wycieczki rowerowej lub samochodowej wzdłuż południowej granicy województwa opolskiego będącej jednocześnie granicą kraju. Pogranicze polsko – czeskie położone jest na malowniczym obszarze. Góry, pagórki i wzniesienia z zadrzewieniami, poprzecinane dolinami potoków i drogami, z których rozpościerają się widoki na rozległe pola i pastwiska są doskonałą przestrzenią do aktywnego odpoczynku. Trasa prowadzi przez miejscowości z zachowanymi elementami historycznej zabudowy, uzupełniającymi ten wyjątkowy krajobraz kulturowy.

Teren położony w łuku Odry zalicza się do najciekawszych w województwie zachodniopomorskim, zarówno pod względem historycznym, jak i kulturowym. W XII w. należał on do księstwa zachodniopomorskiego, mieszcząc w swoich granicach m.in. tzw. kasztelanię cedyńską. W XIII w. został podbity przez Brandenburczyków, wchodząc w skład ich państwa jako tzw. Nowa Marchia. Zmiana ta wiązała się z kolonizacją terenów przez przybyszów z zachodniej strony Odry, a więc zakładaniem nowych miast (Cedynia, Moryń, Chojna, Myślibórz, Mieszkowice, Trzcińsko Zdrój) oraz lokacją licznych wsi. Źródłem utrzymania miejscowej ludności było często rybołówstwo, szczególnie intensywnie rozwijające się w rozlewiskach doliny Odry. Szczególną cechą nadodrzańskiego krajobrazu są budowle wznoszone z kostki granitowej (tzw. kwadr), wyrabianej z kamienia narzutowego, obficie występującego po przejściu lodowca i zbieranego na miejscowych polach. Niemal w każdej wsi wzniesiono granitowy kościół, miasta otoczono kamiennymi murami. W większych miastach, takich jak będąca stolicą regionu Chojna, czy Myślibórz, trzynastowieczne kościoły granitowe zostały zastąpione monumentalnymi budowlami ceglanymi. W niektórych, jak Moryń czy Cedynia przetrwały kamienne świątynie trzynastowieczne. Duża część posiadłości ziemskich w dolinie Odry od XIII w. do czasów reformacji należała do klasztoru cysterek w Cedyni, którego skrzydło przetrwało do dzisiaj, stanowiąc największą atrakcję turystyczną miejscowości. Na uwagę zasługuje otoczenie tych zabytków – niezwykle malowniczy krajobraz doliny Odry ukształtowany przez lodowiec. Niegdyś przeważały tu bagna i rozlewiska, po regulacji Odry w XIX w. rzeka ta stanowi atrakcyjny szlak komunikacyjny. Walory krajobrazowe zostały docenione współcześnie przez założenie tzw. Parku Krajobrazowego Doliny Dolnej Odry. Piękne okolice były też miejscem ważnych, nieraz fascynujących i tajemniczych wydarzeń historycznych – od bitwy pod Cedynią w 981 r., po rozwijający się w tutejszych wsiach heretycki ruch Waldensów – sekty, której misjonarze wędrowali w XIV w. od Piemontu po Nową Marchię. W latach 1392-1394 odbył się w Szczecinie proces kacerzy – dobrze udokumentowany przez publikowane w XX w. źródła. Dziś niemal w każdej wsi zachował się kamienny kościół z XIII w. Trzeba jednak pamiętać, że nadodrzański pas był w lutym i marcu 1945 r. areną szczególnie zażartych walk w trakcie forsowania rzeki, toczonych przez Armię Czerwoną i Wojsko Polskie z oddziałami niemieckimi broniącymi przedpola Berlina. Po walkach pozostały nie tylko cmentarze i muzea wojenne, lecz także niemal całkowicie spustoszone wsie i ruiny średniowiecznych kościołów. Straty w dziedzictwie kulturowym były porażające. Dlatego też polecaną przez nas wędrówkę zaczynamy nie tyle nad malowniczym brzegiem Odry, co bardziej w głębi lądu, gdzie przetrwały liczniejsze i lepiej zachowane zabytki. Trasę wędrówki można pokonać samochodem (wtedy możliwe jest odwiedzenie wszystkich opisanych miejscowości), rowerem (z ewentualnym przejazdem na zachodnią stronę po moście koło Siekierek), czy wreszcie pieszo – ale wtedy należy dzielić ją na poszczególne fragmenty (ta forma najbardziej sprzyja podziwianiu tutejszego krajobrazu). W okolicę łuku Odry, czyli najbardziej na zachód wysuniętego skrawka naszego kraju, docieramy od północy, czyli od strony Chojny (stolicy mikroregionu) położonej przy kolejowej magistrali nadodrzańskiej, prowadzącej ze Szczecina do Wrocławia.

Miasto Zielonej Góry, z uwagi na włączenie terenu dawnej gminy w jego granice, nasycone jest pałacami, dworami i parkami. Również najbliższa okolica miasta obfituje w rezydencje warte odwiedzenia. Propozycja wycieczki samochodowej, całodniowej, obejmuje dziewięć obiektów rezydencjonalnych, w większości położonych w otulinie parków. Obecna funkcja i dostępność obiektów jest zróżnicowana. Czas jaki należy poświęcić na dany punkt wycieczki oscyluje od około 15 minut, gdy budynek dostępny jest do obejrzenia jedynie z zewnątrz, do godzinę lub dłużej, w przypadku, gdy można zwiedzić wnętrza rezydencji i pospacerować po pobliskim parku.

Zapraszamy na pieszy spacer po staromiejskim centrum Olsztyna i po kilku najbliższych punktach dawnych przedmieść. Jest to okazja, by na zwartym obszarze zobaczyć zabytki gotyku ceglanego, dokonania projektantów, budowniczych i artystów XIX i początku XX wieku, stary i nowy Olsztyn z lat 50., 60., 70. XX wieku, najnowsze obiekty muzealne i adaptacje obiektów zabytkowych. Olsztyn związany jest ściśle z postacią Mikołaja Kopernika, światowej sławy twórcy nowożytnej teorii heliocentrycznej, stanowiącej podwaliny nowożytnej nauki, Z miastem związany był też Erich Mendelsohn, jeden z najsławniejszych architektów XX wieku. Główne punkty na trasie wycieczki: 1. Brama Górna i mury obronne miasta 2. Kościół Świętego Jakuba Apostoła 3. Muzeum Archidiecezji Warmińskiej (opcjonalnie) 4. Rynek Starego Miasta 5. Zamek kapituły warmińskiej / Muzeum Warmii i Mazur (muzeum opcjonalnie) 6. Park Podzamcze 7. Mosty kolejowe 8. Dawny kościół garnizonowy 9. Kaplica Jerozolimska 10. Żydowski dom przedpogrzebowy / Dom Mendelsohna Olsztyn (niem. Allenstein) jest miastem o rodowodzie średniowiecznym. Został lokowany w 1353 roku przez kapitułę warmińską. Akt lokacji – nadania praw – był poprzedzony akcją osadniczą i budowlaną, której powodzenie finalizowano w podsumowaniu prawnym regulującym prawa, obowiązki i wzajemne należności mieszczan i kapituły. Od momentu powstania Olsztyn był częścią dominium warmińskiego, czyli historycznej Warmii. Był to teren wydzielony z całości historycznej diecezji warmińskiej w obrębie władztwa zakonu krzyżackiego, na którym biskup i kapituła wyłaniani z duchowieństwa diecezjalnego (nie zakonnego) mieli władzę nie tylko kościelną, ale również ziemską, administracyjną i sądowniczą. Ta swoista autonomia przełożyła się w późniejszych wiekach na utrzymanie na Warmii silnej tożsamości katolickiej, w odróżnieniu od otaczających ją protestanckich Prus. Jest więc Olsztyn miastem na Warmii (nie na Mazurach, co czasem jeszcze zdarza się usłyszeć). Od czasów II pokoju toruńskiego (1466) do pierwszego rozbioru Polski (1772) Warmia, a więc i Olsztyn, należały do Rzeczypospolitej. Po rozbiorze miasto znalazło się na terenie państwa pruskiego, następnie Niemiec. Od zakończenia drugiej wojny światowej, w wyniku porządku pojałtańskiego, Warmia ponownie weszła w granice Polski, a Olsztyn stał się stolicą wpierw, w latach tuż powojennych, Okręgu Mazurskiego (sic!), następnie województwa olsztyńskiego, a od 1999 roku – warmińsko-mazurskiego. Miasto oparto w części południowo-zachodniej, u podnóża stoku, na którym jest ulokowane, o zakole rzeki Łyny. Niedługo po akcie lokacji, w 1378 roku, rozszerzono nieco jego granice na górnym krańcu północno-wschodnim, gdzie nie było tego naturalnego ograniczenia – dziś o tej granicy świadczy gotycka brama zwana Górną lub Wysoką. To właśnie stąd najczęściej rozpoczyna się zwiedzanie Olsztyna. Przed bramą widoczne są odsłonięte w wyniku niedawnych prac archeologicznych relikty rondeli (barbakanu), poprzedzającej bramę i strzegącej wjazdu do miasta.

W roku 1920 w granice II Rzeczypospolitej włączone zostały okolice miasteczka Rychtal. Przez wcześniejsze kilkaset lat, rejon ten należał do położonego na Dolnym Śląsku powiatu namysłowskiego. Trasa wycieczki wiedzie przez zabytkowe miejsca "Kraiku Rychtalskiego", z jednej strony będącego "Wrotami Wielkopolski", a z drugiej "Kluczem do Śląska".

1 DZIEŃ POBYTU, DZIEŃ POWSZEDNI, ROBOCZY, W SEZONIE TURYSTYCZNYM OD POCZĄTKU MAJA DO KOŃCA WRZEŚNIA. Rozpoczynamy pobyt w Przeworsku od wizyty w Ratuszu. Tu mieści się siedziba Centrum Informacji Turystycznej, które udostępnia platformę widokową na wieży ratuszowej. Z wieży ratuszowej rozciąga się widok na panoramę Przeworska. Z tego miejsca można zorientować się w przestrzeni miasta i oznaczyć kolejne punkty zwiedzania, a będą to dwa późnogotyckie kościoły oraz klasycystyczny pałac Lubomirskich wraz z parkiem. (Ok. 30 min.) Od Ratusza, z rynku do kościoła i klasztoru Bernardynów prowadzi ulica Bernardyńska, gdzie zachowało się jeszcze kilka przykładów mieszczańskiego budownictwa przysłupowego, charakterystycznego dla regionu przemyskiego. Zwiedzane kościoła i klasztoru Bernardynów. (Ok. 1 h) Od klasztoru Bernardynów warto przejść się ok. 700 m ulicą Tatarską i obejrzeć kopiec tatarski. Położony na wschód od kościoła i klasztoru Bernardynów, przy dawnym trakcie jarosławskim, kopiec usypany został dla upamiętnienia zwycięsko odpartego przez mieszczan przeworskich najazdu tatarskiego w 1624 r. Na szczycie kopca wznosi się barokowa kapliczka słupowa. (Ok. 40 min.) Powrót na Rynek - ulicą Tatarską, a następnie ulicą Kilińskiego, gdzie z kolei zachowały się XIX-wieczne domki przymurowe, zbudowane z wykorzystaniem miejskich murów obronnych. Z Rynku – w kierunku dawnego kościoła bożogrobców, obecnie Bazyliki pw. św. Ducha oraz Kościoła SS. Miłosierdzia. Zwiedzanie Bazyliki św. Ducha. (Ok. 1 godz.), Zwiedzanie Kościoła SS. Miłosierdzia (Ok. 15 min.). Przerwa w zwiedzaniu – czas na kawę lub lancz – w pobliżu znajdują się restauracje. (Przerwa ok. 1,5 godz.) Z Rynku – w kierunku zachodnim – park i pałac Lubomirskich, gdzie znajduje się Muzeum w Przeworsku. W budynku pałacu Lubomirskich prezentowane są zbiory historyczne i etnograficzne oraz ekspozycja klasycystycznych wnętrz pałacowych. Zaś w głębi parku, w budynkach po stajniach cugowych, mieści się Muzeum Pożarnictwa – kolekcja sikawek konnych, kolekcja hełmów paradnych i bojowych, sprzęt bojowy, urządzenia sygnalizacyjne, umundurowanie strażackie, odznaczenia, pochodzące z wyposażenia ochotniczych straży pożarnych z terenu Podkarpacia. Spacer i odpoczynek w historycznym parku, z zabudowaniami kompleksu pałacowo – parkowego (oranżeria, kordegarda, domek ogrodnika), pomnikowe drzewa – aleja grabowa, lipa Króla Sobieskiego, platany, kasztanowce, sosny wejmutki. (Ok. 3 godz.) Z parku w kierunku zachodnim, przez most na Mleczce – do Skansenu-Zajazdu „Pastewnik”, gdzie obejrzeć można przykłady drewnianego budownictwa mieszczańskiego, domy zamieszane w przeszłości przez przeworskich rzemieślników i kupców, a także budynek dworku z Krzeczowic z 1701 r. – idealny przykład architektury „polskiego dworu”. W karczmie „Pastewnik” zjeść można obiadokolację, z dań tradycyjnej kuchni polskiej, napić się kawy lub regionalnego piwa. (Ok. 2,5 godz.) Wizyta w „Pastewniku” jest końcowym punktem 1-dniowego pobytu w Przeworsku. Przeworsk nad Mleczką, pierwotna majętność Tarnowskich, otrzymał prawa miejskie już w 1393 r. od króla Polski Władysława Jagiełły. Był miastem prywatnym, ściśle zależnym od pierwszego właściciela, Jana z Tarnowa i jego spadkobierców. Leżąc na ważnym szlaku handlowym, przy drodze ze Lwowa, w kierunku na Kraków – miasto dynamicznie się rozwijało i w XV w. mogło poszczycić się dwoma murowanymi gotyckimi kościołami i ratuszem. Od końca XV w. zaczęto opasywać je wałami ziemnymi, a kościół i klasztor oo. Bożogrobców włączono w system obronny miasta. Także nowo wybudowany klasztor oo. Bernardynów na wschodnim krańcu miasta powstrzymywał wrogów i dawał schronienie mieszczanom w czasie napadów. Centralne miejsce Rynku zajmował ratusz, a w obrębie murów miejskich w 1512 r. istniało 13 wąskich i ciasnych uliczek. Do miasta przylegały cztery przedmieścia: Łańcuckie, Jarosławskie, Pruchnickie i Kańczuckie. Przeworsk w XV i XVI w., był drugim po Przemyślu miastem powiatowym w ziemi przemyskiej. To tutaj odbywały się sądy ziemskie szlacheckie dla zachodnich obszarów ziemi przemyskiej, obsługując powiaty: rzeszowski, łańcucki, przeworski, jarosławski i pruchnicki. W związku z licznymi najazdami wojsk nieprzyjacielskich, miasto zostało obwarowane nowymi murowanymi fortyfikacjami, z trzema bramami zamykanymi na noc. Ich utrzymanie we właściwym stanie technicznym i obronę w czasie najazdów zapewniały cechy rzemieślnicze. Podczas najazdów każdy cech miał przydzieloną do obrony basztę czy fragment murów, a podczas pokoju do powinności organizacji cechowych należało właściwe zabezpieczanie fortyfikacji, które miały być w dobrym stanie. Miasto dotykały też liczne klęski i nieszczęścia. Najdotkliwszymi z nich były napady Tatarów i Wołochów w latach 1488–1489, następnie wojny kozackie, czasy potopu szwedzkiego, konfederacja barska – to kolejne nieszczęścia, które niszczyły miasto. W następnych stuleciach Przeworsk przechodził w ręce nowych właścicieli, po Tarnowskich przyszli Kostkowie, Ostrogscy i w 1621 r. – Lubomirscy. Kolejni dziedzice stali na straży interesów miasta, dbali o jego rozwój, nadając mu liczne przywileje i uzyskując je od władców Polski, przyczyniając się do wzmocnienia pozycji Przeworska i podnoszenia dobrobytu jego mieszkańców. Pomyślny okres w rozwoju miasta zamknął przełom XVII i XVIII w. - czas epidemii. Przywleczone głównie ze Wschodu: dżuma, ospa wietrzna i dur brzuszny dziesiątkowały ludność miasta. Kiedy w 1772 r. nastąpił I rozbiór Polski Przeworsk dostał się pod panowanie austriackie i został siedzibą urzędu powiatowego przynależnego do cyrkułu rzeszowskiego. Czasy zaborów przyniosły dalszy upadek miasta. Rozebrano wówczas usytuowany za ratuszem kościółek pw. św. Katarzyny i zburzono bramy miejskie. Na domiar nieszczęść, miasto w 1849 r. nawiedziła epidemia cholery przyniesiona przez wojska rosyjskie wracające z walk na Węgrzech. Miasto Przeworsk przestało być własnością prywatną, stając się Królewskim Wolnym Miastem w Królestwie Galicji i Lodomerii na mocy ustawy gminnej z 1862 r. Rok 1867 przyniósł autonomię i wprowadzenie wielu swobód obywatelskich. W tym czasie Galicja była najsłabiej zurbanizowaną częścią Polski porozbiorowej, a Przeworsk wyglądem przypominał inne miasta galicyjskie z 2 połowy XIX w. Pod koniec XIX w. Przeworsk liczył 333 domy, z przewagą budynków drewnianych, parterowych, gęsto stojących wzdłuż niebrukowanych uliczek. Domy w Rynku i na pobliskich ulicach należały w większości do Żydów. Miasto utrzymywało się tylko z drobnego rzemiosła. Pomimo bliskości stacji kolejowej i cukrowni, położonych na terenie sąsiedniej gminy Budy Przeworskie, liczba mieszkańców w Przeworsku malała. W pierwszym dziesięcioleciu XX w. Przeworsk liczył ok. 3200 mieszkańców. Dzięki przyłączeniu w 1922 r. Bud Przeworskich, a wraz z nimi cukrowni, Przeworsk uzyskał nowe źródło dochodów, przeznaczonych na budowę elektrowni miejskiej w 1926 r., budowę szkoły żeńskiej, wieży wodnej przy ratuszu, naprawę dróg miejskich i oświetlenia. Przyłączenie Bud Przeworskich miało jeszcze inny wymiar – ta część miasta stała się niejako strefą przemysłową, z cukrownią i rafinerią, z zakładami ordynacji księcia Andrzeja Lubomirskiego – cegielnią, gorzelnią, rafinerią spirytusu i warsztatami mechanicznymi na Podzamczu oraz stacją kolejową szeroko- i wąskotorową. Miasto zaczęło rozrastać się w kierunku dworca kolejowego i cukrowni. Po przyłączeniu w 1934 r. wsi Mokra Strona zyskało także tereny rolnicze. Stare miasto w latach 30. XX w. skupione było wokół Rynku i głównej ulicy miasta, którą wówczas była ulica Piłsudskiego, gdzie zlokalizowane były sklepy, zakłady rzemieślnicze oraz siedziby urzędów zarządu miejskiego, sądu, starostwa powiatowego urzędu skarbowego. W pobliżu Rynku usytuowane były trzy kościoły katolickie i synagoga. W obrębie tej najstarszej części miasta znajdowała się również szkoła męska, rzeźnia i elektrownia miejska i to ta, najstarsza część integrowała pozostałe. W czasie II wojny światowej okupant nie oszczędził również przeworskich zabytków. Najpierw hitlerowcy spalili synagogę i domy żydowskie przy ul. Kazimierzowskiej, dom rabina z biblioteką. Stary Sąd pamiętający czasy sądów ziemskich został spalony i rozebrany. Zburzono XVI-wieczne mury obronne, z wież kościelnych zdjęto dzwony. Także łupem okupanta padł Pałac Lubomirskich, wywieziono 38 skrzyń sreber artystycznych, dzieła sztuki światowej klasy, pamiątki narodowe. Władze okupacyjne zadecydowały o usunięciu pomnika króla Władysława Jagiełły, posąg zrzucono z cokołu. Na szczęście nie rozbito rzeźby, pracownicy Zarządu Miejskiego przechowali ją w stajniach miejskich, gdzie przetrwała do końca wojny, a po jej zakończeniu posąg Jagiełły wrócił na swoje miejsce. Pragnąc poznać historię Przeworska należy zapoznać się z jego zabytkami będącymi świadectwem dorobku pokoleń, które dawno temu odeszły i eksponującymi ich kulturę materialną i duchową. Obecnie w Przeworsku na uwagę turystów zasługują: Muzeum w Przeworsku Zespół Pałacowo-Parkowy – do 1944 r., siedziba książąt Lubomirskich znajdująca się w rozległym krajobrazowym parku, Muzeum Pożarnictwa - również teren parku, Bazylika pw. Ducha świętego - Sanktuarium Grobu Bożego – dawny kościół i klasztor Bożogrobców, przeworski ratusz z rynkiem, Kościół i klasztor oo. Bernardynów., Kościół i Klasztor SS. Miłosierdzia, Zajazd Pastewnik.

Szlak ukazujący przykłady rzemiosła młynarskiego w województwie opolskim, stanowiącego o wielowiekowej tradycji przemysłu spożywczego w tym regionie Polski. Występujące na trasie młyny, często wraz z innymi obiektami towarzyszącymi, będące przejawem dawnej działalności młynarskiej, to niezwykle cenne źródła materialne świadczące o nieustannym rozwoju gospodarczym i kulturowym na tym terenie.

Gdynia jest jednym z miast Trójmiasta w województwie pomorskim, które swoją historią sięga średniowiecza, kiedy to było wsią rybacką. Na jego terenie zachowało się wiele wyjątkowych i ciekawych zabytków. Na samym początku powstała Marynarka Wojenna, później port, a na końcu miasto, jednak jednego od drugiego nie można oddzielić. Miasto rosło wraz z portem, przemysłem, stając się siedzibą wielu inwestycji związanych z gospodarką morską. Prawa miejskie Gdynia otrzymała w roku 1926, ale do miasta to jej było daleko. W ciągu kilkunastu lat powstawał nowoczesny ośrodek kulturalny, naukowy i gospodarczy. Wybuch II wojny światowej przerwał dalszy rozwój. W wyniku jej działań miasto nie ucierpiało, pomijając port i stocznie, które zostały zbombardowane. Dzięki temu, że Gdynia okazała się jednym z najmniej zniszczonych miast polskich, port szybko odbudowano i stocznia mogła wznowić pracę. Kolejnymi ważnym, a zarazem tragicznym wydarzeniem w Gdyni był grudzień roku 1970 kiedy to w stoczni zorganizowano strajk i milicja ostrzelała robotników, raniąc i zabijając. Jedną z ofiar był Zbyszek Godlewski, który poprzez "Balladę o Janku Wiśniewskim" stał się symbolem grudniowych wydarzeń. Na trasie wycieczki znajduje się Kościół pw. Najświętszego Serca Pana Jezusa gdzie można zobaczyć drzwi, na których stoczniowcy nieśli go po Gdyni. CEL GŁÓWNY WYCIECZKI: 1. Zapoznanie z architekturą Śródmieścia Gdyni i dzielnicy Kamienna Góra. CELE SZCZEGÓŁOWE WYCIECZKI: 1. Zwiedzanie wybranych zabytków Śródmieścia i Kamiennej Góry. 2. Poznanie architektury okrętowej kamienic Gdyni. 3. Poznanie architektury willi na Kamiennej Górze. 4. Zapoznanie z budynkami użytkowymi miasta Gdyni. DLACZEGO GDYNIA? Gdynia jest miastem niezwykłym, gdzie można skorzystać z odpoczynku na plaży, jak i zapoznać się z obliczem dziedzictwa kulturowego. Liczne zabytki miasta, a także architektura sprawiają, że Gdynia jest miastem turystycznym polecanym osobą w każdym wieku. Zasadniczo Gdynia to miasto dość młode zrodzone z morza i marzeń, a zarazem kojarzone z przestrzenią, wolnością i nowoczesnością.

Najstarsze budowle, które podziwiać można w Namysłowie i jego najbliższej okolicy, powstały w okresie późnego średniowiecza oraz wczesnej nowożytności i są reprezentantami stylu gotyckiego. Gotyk dominował w sakralnej i świeckiej architekturze europejskiej od połowy XIII do początków XVI stulecia. W tym miejscu prezentujemy "przedstawicieli" architektury gotyckiej, zachowanych na historycznym obszarze Ziemi Namysłowskiej. Ze względu na to krytetium, poza naszym zainteresowaniem powinny znaleźć się kościoły w Bukowiu i Wojciechowie. Finalnie postawnowiliśmy jednak umieścić na trasie wycieczki również te dwa zabytkowe obiekty, położone w zachodniej części naszego powiatu, ale historycznie na terenie Ziemi Oleśnickiej.

Okolice Piotrkowa Trybunalskiego przez lata stanowiły centrum życia religijnego w Polsce. To tu przybywali kościelni dostojnicy, aby na synodach decydować o losach Kościoła katolickiego w Polsce. Kilkugodzinna wycieczka ich szlakiem prezentuje wybrane obiekty i pozwala zapoznać się z wydarzeniami historycznymi, które miały miejsce w tym rejonie kraju.

1. Z Niemodlina (Rynek) kierujemy się na SW, początkowo DK46, następnie na W, drogą gminną przez wieś Piotrowa do Roszkowic (ok.6 km czas ok.45 min.); zwiedzamy grodzisko położone przy północnej krawędzi wsi; 2. Z Roszkowic drogą gruntową prowadzącą wśród pól wzdłuż lasu, od centrum Roszkowic jedziemy w kierunku Tłustorębów (ok.4 km czas ok.30 min.): zwiedzamy grodzisko położone po zachodniej części wsi, na krawędzi terasy Nysy Kłodzkiej; 3. Z Tłustorębów drogą gminną przez wieś Pielgrzymowice na południe do Krasnej Góry (ok.3 km. czas ok.25 min.): zwiedzamy grodzisko położone w północno-zachodniej części wsi, w pobliżu kościoła i dawnego folwarku; 4. Z Krasnej Góry drogą lokalną w kierunku Grabina do leśniczówki Słoneczna Góra (ok.2,5 km czas ok. 15 min.) i dalej na NE duktem leśnym wzdłuż stawów do grodziska (ok.0,7 km czas ok.10 min); 5. Od grodziska Grabin duktem leśnym, przez około 0,6 km na N, następnie ok. 1,7 km na E (czas ok. 30 min) do drogi DW 385. Dalej DW 385 i DK 46 do Niemodlina (ok.7 km czas ok. 45 min.).

Wycieczka wiedzie przez urokliwe zakątki miasta Uniejowa. Miejsca, które było świadkiem ważnych momentów w dziejach Polski j i które jest narratorem w nowożytnej historii tej małej ojczyzny, w której bije geotermalne źródło. Będące źródłem inspiracji i magnesem dla miłośników przygód.