Grodzisko stożkowate, znacznie zdeformowane, ma kształt zbliżony do czworoboku o zaokrąglonych narożach. Od strony południowej, wschodniej i zachodniej obiekt okala fosa napełniona wodą. Od strony północnej fosa łączy się ze stawem powstałym w okresie powojennym. Warstwa kulturowa sięga do głębokości około 1,5 m, w której odkryto fragmenty cegieł i kamienie. Wymiary stożka około 19m x 19m, wysokość około 2-3 m, szerokość fosy około 6-10 m. Prawdopodobnie pierwotnie obiekt otoczony był wałami, które nie zachowały się. Aktualnie majdan i zewnętrzna krawędź fosy porośnięte są krzewami i drzewami. Teren grodziska stanowi ostoję dla ptaków, a okazjonalnie wykorzystywane jest jako obiekt do rekreacji.

Obiekt w niewielkim stopniu zachował swój kształt, obecnie ma postać niewielkiego pagórka, otoczonego mało czytelną fosą. Całość porośnięta jest trawą i położona na nieużytkowanych gruntach. W pobliżu – niewielkie drzewa i zarośla. Było to przypuszczalnie stare grodzisko, wymieniane przez grodkowskiego badacza historii Śląska Oscara Vuga w książce pt. "Schlesische Heidenschanzen, ihre Erbauer und die Handelsstraßen der Alten” (Śląskie szańce na wrzosowiskach, ich budowniczowie i stare szlaki handlowe) z 1890 r., gdzie nazywane jest „zamkowym wzgórzem” (Burghügel). W starych ludowych przekazach wzgórze to nazywane było też „Złotą Górą” (Goldberg), na której miał znajdować się zamek zbójnicki.

Stożek grodziska ma niemal kwadratową podstawę, płaską powierzchnię użytkową i stromo opadające zbocza. Otacza go nieco niższy wał o wysokości do 2 m, zachowany w pięciu częściach równoległych do boków stożka (w zachodniej części – wał podwójny) i oddzielony od niego fosą. Północny i południowy odcinek wału mają kształt klina o dość znacznej szerokości i poza funkcją militarną mogły być wykorzystywane do celów gospodarczych. Grubość warstwy kulturowej (czyli warstwy nagromadzonej podczas użytkowania grodziska) na majdanie wynosi 40 cm. Obiekt w całości porośnięty jest drzewostanem liściastym i roślinnością niskopienną.

Zabytek znajduje się w lesie, ok. 0,7 km na północny-wschód od leśniczówki. Obiekt położony jest w bezpośrednim sąsiedztwie bezimiennego strumienia, po jego południowej stronie, porastają go drzewa oraz krzaki. Obiekt ma kształt owalno -kwadratowy. Powierzchnia całego założenia obronnego, składającego się z centralnego kopca, otaczającej go szerokiej fosy i zewnętrznego, niewysokiego wału, wynosi ok. 43 ary, a wymiary 75 m na 65 m. Masywny, centralny kopiec-nasyp grodziska ma plan kwadratu, o powierzchni ok 17 arów i ok. 40 m bokach. Kwadratowy w planie nasyp jest nietypowy dla gródków stożkowatych i z pewnością wyróżnia on obiekt z Grabina. Kolejnymi wyróżniającymi przedmiotowy zabytek elementami są dwie kilkunastometrowej długości groble przecinające fosę. Obiekt w Grabinie jest przykładem dobrze zachowanych reliktów późnośredniowiecznego, niedużego, drewniano-ziemnego założenia o funkcji rezydencjonalno - obronnej, będącego najprawdopodobniej siedzibą rycerską.