Historia

Zbudowana na przełomie  XVIII i XIX w. Pierwotnie oficyna kamienicy przy ul. Ormiańskiej 16. Przebudowana w 2 poł. XIX w. W XVII w. własność Dołustowiczów i Derbedroszewiczów, następnie w arendzie prawdopodobnie Zamoyskich. Od końca XIX w. własność żydowska, w l. 20. XX w. należała do rodziny Szlafroków. Po II wojnie św. przejęta przez Skarb Państwa, następnie skomunalizowana. Remont budynku w 1982 r. wg proj. A. Kadłuczki i M. Pawlickiego. Gruntowna renowacja w 2005 r.

Opis

Kamienica położona w obrębie Starego Miasta, na północny wschód od Rynku Wielkiego, we wschodniej części kwartału zwartej zabudowy ograniczonym ulicami Ormiańską, Bazyliańską, Pereca i Bernarda Moranda. Kamienica orientowana, zwrócona elewacją frontową na wschód. Założona na planie zbliżonym do kwadratu, dwudzielna, z sienią na całej głębokości budynku od północy, dwutraktowa. Identyczny układ na drugiej kondygnacji. Kamienica wzniesiona z cegły, otynkowana, dwukondygnacyjna z użytkowym poddaszem, podpiwniczona, przykryta dachem pulpitowym, z okienkiem w połaci dachu. Dach pobity blachą. Elewacja frontowa wschodnia dwukondygnacyjna, trójosiowa. Parter oddzielony od wyższej kondygnacji profilowanym gzymsem kordonowym, całość zwieńczona gzymsem koronującym. Okna w opaskach okiennych z podokiennikami, drugiej kondygnacji ze zwornikami. Skrajne odcinki fasady ujęte pilastrami. Nad otworem drzwiowym trójkątny frontonik z cegieł, ustawiony na gzymsie i pilastrach ograniczających wejście do budynku. W piwnicy sklepienie kolebkowe, w pozostałych pomieszczeniach stropy płaskie.

Dostęp do zabytku ograniczony.

Oprac. Ewa Prusicka, OT NID w Lublinie, 19-03-2017 r.