Elewacja frontowa boniowana, z pięcioma osiami okiennymi. Otwory okienne okolone profilowanymi opaskami zwieńczone prostymi naczółkami. Pod linią okien drugiej kondygnacji gzyms podokienny, poniżej gzyms pośredni. Pomiędzy gzymsami, w prostokątnych polach rozczłonkowanych krótkimi pilastrami, dekoracja w kształcie prostokątów. Ściana frontowa zamknięta wydatnym, profilowanym gzymsem koronującym. Zachowana stolarka drzwiowa z neorenesansową dekoracją. W 1757 r. posesja należała do białoskórnika Christiana Gottlieba Briegera. Nabył ją w drodze konkursu za 1300 marek. Wcześniej była własnością Johanna Christopha Weissa. W styczniu 1795 r. nieruchomość przejął od swojego teścia białoskórnik Martin Preisdorf ze Śmigla. Jako właściciel został zarejestrowany we wrześniu 1802 r., gdy wystawił nowy, murowany dom. 10 sierpnia 1815 r. sprzedał go za 1000 talarów swojemu synowi, mistrzowi farbiarskiemu Samuelowi Wilhelmowi. Przekazał mu również prawa do znajdujących się na terenie Nowego Miasta ogrodu i gorzelni. Warunkiem umowy było zapewnienie mu dożywotniego zamieszkania w zajmowanej wcześniej izbie. W 1816 r. Samuel Preisdorf sprzedał budynek za 3150 reichstalarów, a nowym posiadaczem został browarnik Johann Christoph Weigt i jego żona Theodora Wilhelmine z d. Effenberger (wcześniej mieszkali przy Rynku 27). W 1838 r. dokonano podziału rodzinnego majątku na rzecz wdowy i jej pięciorga dzieci. W 1853 r. oberżysta Johann Christoph Weigt zbył kamienicę za 2300 talarów mistrzowi rzeźnickiemu Ernstowi Wilhelmowi Härtlowi (zm. 13.02.1887) z Dobrzenia (niem. Gutwohne), pow. Oleśnicki i Henriette z d. Barth z Oleśnicy (zm. 11.02.1886). W 1874 r. na terenie posesji stał dom z podwórzem i tzw. dom tylny – oficyna (niem. Hinterhaus). W 1884 r. kamienica była w posiadaniu rzeźnika Otto Härtla i jego żony Pauliny z d. Dabisch. Otto odkupił ją od rodziców za 13800 marek. W 1887 r. zmarły ich dwie córki: Anna Johanna Martha i Elise Gertrud Henriette. W latach 1913-1945 właścicielami domu i rzeźni byli mistrz rzeźnicki Albert Seiler z Długich Nowych i jego żona Anna z d. Ulbrich ze Starego Strącza. Albert osiadł we Wschowie już w 1900 r. Przyjechał z Berlina. W lipcu 1880 r. przy ulicy Steinweg 319 zmarł sekretarz poczty Johann Friedrich Wilhelm Koftczyński z Legnicy, który mieszkał wraz z żoną Coelestine z d. Bandurską. W czerwcu 1888 r. zmarła wdowa i rentierka Marie Selma Rothe z d. Rudelius. W październiku 1940 r., jako pomoc domową, skierowano do gospodarstwa Seilerów polską robotnicę przymusową Joannę Wawrzyniak z Długich Starych. W marcu 1942 r. do ich zakładu – także jako robotnik przymusowy – trafił rzeźnik Władysław Wierzbiński z Krzywinia (we Wschowie przebywał od września 1941 r.). W latach 1919-1945 w rzeźni Seilerów pracował, początkowo w charakterze ucznia, Gerhard Beier z Dębowej Łęki. Czeladnikiem był syn Alberta, Helmut – w 1942 r. odnotowany jako rzeźnik. W latach 1939-1942 – jako uczeń rzeźniki – mieszkał przy Strasse der S.A. 14, Josef Nieke z Siedlnicy. W marcu 1942 r. został skierowany do obozu Reichsarbeitsdienstu (niem. Służba Pracy Rzeszy, RAD) w Gross Brissnitz, gdzie odbywał służbę. Ostatnim uczniem, od 31 marca 1944 r., był Felix Wittig z Nowej Wsi. W czerwcu 1944 r. u Seilerów zamieszkała szesnastoletnia Anna Elisabeth Rauball.

Po 1945 zakład rzeźnicki objął Jan Przemorski. Prowadził go m.in. na podstawie karty rzemieślniczej wydanej w lipcu 1947 r. W 1946 r. zatrudniał jednego robotnika. W 1952 r. wykupił wszystkie urządzenia i ruchomości znajdujące się w zarządzanym przez niego przedsiębiorstwie. Sklep wędliniarski funkcjonuje w tym miejscu do dnia dzisiejszego.

Źródło: „Wschowskie Ulice. Cz. II. Polskie Przedmieście (1)” Dariusz Czwojdrak