Historia

Pierwsza zabudowa na tej parceli pojawiła się już w 2. poł. XIII w. Z tego czasu zachowały się fundamenty i fragmenty murów. Budynek – prawdopodobnie dwutraktowy, dwuizbowy – poszerzono ok. roku 1500. Na ten czas datuje się także prosty kamienny portal o przenikających się laskowaniach, w pd. ścianie sieni. Wiadomo następnie, że w roku 1671 właścicielką nieruchomości była S. Schnebelin, ale zmian z jej inicjatywy nie znamy. Obecną bryłę budynku ukształtowano w wieku XVIII. Ok. 1711 r., kiedy to kamienicę zakupił Adam Heinrich Gross, nadano jej zbliżony do dzisiejszego wygląd, znany z rysunku F. B. Wernera z połowy osiemnastego stulecia: budynek czterokondygnacyjny, 5-osiowy, zwieńczony dwuczęściowym, trzykondygnacyjnym szczytem z przerwanym naczółkiem wolutowym i wazonem. W narożach elewacji oraz między osiami rozmieszczone były lizeny. Do kolejnej przebudowy kamienicy doszło w roku 1820, gdy po wyburzeniu szczytu przekształcono ją w kalenicową. W 1945 r. poważnie zniszczona, odbudowana w latach 50. XX w jako szczytowa. Prace prowadzono wg proj. M. Czyżewskiej- Ostrowskiej i J. Rachwalskiego pod kier. E Małachowicza. Wówczas wmontowano w elewację frontową barokowy portal z rozebranego w 1886 r. pałacu Schreyvoglów, zrezygnowano z lizen i podokienników. W latach 90.  dokonano remontu kapitalnego przyziemia i 1.p., odnowiono obie elewacje.

Opis

Kamienica w zwartej zabudowie zachodniej pierzei rynku. Założona na planie prostokąta, czterokondygnacyjna, z dwoma kondygnacjami piwnic, trzykondygnacyjnym szczytem, kryta dachem dwuspadowym w układzie szczytowym. Wnętrze  trzytraktowe z sienią przelotową na osi. Klatka schodowa w środkowej cz. traktu pn. Elewacja frontowa pięcioosiowa, w przyziemiu na osi środkowej kamienny, późnobarokowy portal balkonowy o bogatej dekoracji roślinnej, wsparty na 2. pilastrach i kolumnach w porządku korynckim. Zwieńczenie fasady w formie trójkątnego, trójkondygnacyjnego szczytu. Szczyt dwustopniowy, ujęty w obu częściach spływami wolutowymi, w dolnej części z pilastrami wielkiego porządku między osiami. Górną partię dekorują po bokach i na sczycie urny.

Otwory okienne fasady prostokątne, na 1. i 2. piętrze z trójkątnymi i odcinkowymi naczółkami.

Obiekt dostępny.

Opr. Teresa Przydróżna, OT NID we Wrocławiu, 28-01-2016 r.