Historia

Fortyfikacja powstała w latach 1809-1813, w ramach pierwszego etapu wielkiej modernizacji fortyfikacji Twierdzy Zamość. W latach 1825-1831 obiekt został przebudowany przez Korpus Inżynierów Wojskowych Królestwa Polskiego pod kierunkiemgen. J. Ch. Mallet-Malletskiego. Po 1866 r. częściowo zburzony w wyniku likwidacji twierdzy zamojskiej przez rząd carskiej Rosji. Od tego czasu obiekt ulegał stopniowej niwelacji. Dobrze czytelny pozostał jedynie wał południowego czoła i narożnik. W okresie powojennym teren słoniczoła zadrzewiono, tworząc tzw. Lasek Komunalny. W ramach projektu „Zamość miasto UNESCO, Pomnik Historii RP produktem turystycznym polskiej gospodarki”, realizowanego w latach 2008-2015, obiekt zrewitalizowano: teren oczyszczono z zieleni i wyeksponowano sylwetę słoniczoła.

Opis

Słoniczoło jest ziemnym dziełem fortyfikacji zewnętrznych, samodzielnym odcinkiem przeciwstraży w formie dwuramiennika wzniesionego jako przedwał w fosie, wykorzystywanym jako stanowisko ogniowe. Zlokalizowane w fosie na południowo-zachodnim odcinku fortyfikacji Twierdzy Zamość, osłaniało czoła bastionu nr III. Fortyfikacja obecnie czytelna w terenie, dobrze widoczne są wały zarówno czoła zachodniego, jak i południowego. Obiekt jest dodatkowo uczytelniony układem alejek spacerowych, zlokalizowanych na osiach głównych wałów obu ramion słoniczoła.

Teren słoniczoła bastionu III, podobnie jak większość przedpola Twierdzy Zamość, pełni obecnie funkcję spacerowo-rekreacyjną. W narożniku słoniczoła jest zlokalizowany punkt widokowy, z którego można oglądać panoramę twierdzy od strony południowo-zachodniej.

Dostępność obiektu dla zwiedzających. Zabytek dostępny.

Autor noty: Ewa Prusicka, OT NID w Lublinie, 21-08-2023 r.