Historia

W 2 połowie XV w. istniejącą tu zabudowę rozdzielono na dwa murowane domy - Wolfklajnowski i Sznukowski. Południowa kamienica była własnością kupców, m.in. Wolfa Kleina, którego inicjały wraz z datą 1570 zachowały się na sklepieniu sieni. To data przebudowy, którą pod koniec wieku dopełniło wzniesienie III piętra. Kolejny remont i wczesnobarokową modernizacją przeprowadzono w 2 ćwierci XVII w.; wówczas pojawił się portal w fasadzie, obramienia okien I piętra (w elewacji tylnej). Właścicielami byli Puckowie, a po nich Remerowie, którzy złączyli przyrynkową kamienicę z domem przy ul. Szewskiej 3. Kamienica północna w XVI i na początku XVII w. była własnością Cyrusów, a od połowy XVII w. posiadaczami byli Sznokowie vel Sznukowie, Gdańszczanie wzbogaceni na handlu woskiem. Od nich dom kupiła rodzina Romanowiczów. Następnie przeszedł w ręce burmistrza Andrzeja Cieniowica. W latach 1699-1734 kamienica należała do Ożarowskich.

W 1736 ławnik krakowski- Facchinetti kupił zrujnowane mocno domy, zdecydował się na ich remont, połączenie i nadbudowę brakującej (od strony północnej) części III piętra. Rozbudowany gmach przejęła rodzina Winklerów, trudniąca się księgarstwem i mająca dochodowy sklep w Sukiennicach. Ostatnim właścicielem z rodziny był Bonawentura Winkler, podkomorzy halicki. Chwilowym tylko posiadaczem był Kajetan Sołtyk, biskup krakowski, gdy w latach 70. XVIII w. nosił się z myślą zakupienia całej połaci rynku od ulicy Szczepańskiej do Szewskiej (zamierzał wznieść na tym miejscu okazały pałac biskupi). W końcu XVIII w. w kamienicy znajdował się kantor wekslarski Wincentego Lewińskiego, który był też właścicielem kamienicy przy ulicy Szewskiej 3. Zamożny bankier wyłożył pieniądze na zakup domu od Winklera, a transakcji dokonała jego córka Barbara i zięć Jan Gloger (1792). Po śmierci Glogera w 1803 dom odziedziczyły dzieci: Antonina, Regina, Jan i Apolonia. Apolonia, wraz z mężem Andrzejem Szulcem, przejęła od rodzeństwa kamienicę, i w 1824 przeprowadziła jej remont; remont oficyny nastąpił w 1846. Dom przekazała córce i zięciowi, Kasprowi Reinerowi. Ci prowadzili pasmanterię „głośną z dobroci igieł, nici i paciorków”. Modernizacja z lat 1881-1901 wprowadziła gruntowne zmiany, które utrwaliły remonty wykonane w 1913 i 1925. W tego okresu zachowała się neoklasycystyczna fasada. Pod koniec lat 80. XX wieku budynek adoptowano na potrzeby banku, co spowodowało usunięcie niemal całego historycznego wyposażenia.

Opis

Czteropiętrowy, czteroosiowy budynek z zachowanym portalem. Prosta, neoklasycystyczna fasada. W latach 1985-1995 przeprowadzono generalny remont, podczas którego zaadaptowano kamienicę na potrzeby Banku Pekao S.A.: dobudowano IV piętro i ściśle powiązano z budynkiem narożnym Rynku Głównego 31.

Obiekt dostępny w różnym stopniu; z zewnątrz bez ograniczeń, wewnątrz, w godzinach pracy placówek handlowych i instytucji.

Oprac. Roman Marcinek, OT NID w Krakowie, 20-04-2016 r.