Jest typowym przykładem zarówno dla twórczości tego architekta jak i dla polskiej architektury sakralnej przełomu XIX i XX w. Jego strzelista bryła stanowi dominantę przestrzenno-widokową w zabudowie wsi.

Historia

Parafia w Lubzinie założona w 2 poł. XIII w. Pierwotna świątynia wzmiankowana była w  XV w., kolejna w poł. XVII w., obydwie drewniane. Inicjatorem budowy nowego kościoła był ks. Stanisław Miętus. Świątynię ulokowano na miejscu starej, wg projektu sporządzonego w 1902 r. przez Teodora Talowskiego. Pracami budowlanymi kierował Jan Krajewski z Radomyśla. Wyposażenie wnętrza wykonane zostało przez Walentego Lisieńskiego z Brzeska w 1892 r., Wojciecha Samka z Bochni w 1907 r. i Stanisława Brudnego w 1911 r. W 1957 r. malarz A. Gross z Ropczyc wykonał we wnętrzu kościoła polichromię. W 1987 r. zmieniono pokrycie dachu kościoła na blachę miedzianą.

Opis

Kościół położony jest w środkowej części wsi, po pn. stronie drogi 94, przy lokalnej drodze prowadzącej z Lubziny do Paszczyny, na terenie płaskim. Kościół neogotycki wybudowano na planie krzyża łacińskiego, jako jednonawowy, z transeptem i z zamkniętym trójbocznie, nieco węższym od nawy prezbiterium od zach., ramowanym przez pomieszczenie zakrystii i składziku, oraz przedsionkiem z wieżą od wsch. Wnętrze korpusu nawowego poprzedzone jest kwadratowym przedsionkiem w dolnej kondygnacji wieży. Nad nawą główną założono dach trzyspadowy, nad zamkniętymi trójbocznie skrzydłami transeptu i prezbiterium założono dachy wielospadowe. Dominantę oszkarpowanej bryły kościoła, stanowi wysoka, masywna, trzykondygnacyjna wieża frontowa zwieńczona strzelistym, ostrosłupowym hełmem z iglicą, ramowana dwoma mniejszymi wieżyczkami przekrytymi ośmiobocznymi hełmami stożkowymi. Góruje ona nad nawą główną, transeptem i prezbiterium. Dodatkowy akcent stanowi wieżyczka na sygnaturkę przekryta hełmem igłowym umiejscowiona na zakończeniu kalenicy nawy. Elewacje ceglane, nietynkowane, wymurowane z pasami kamiennego ciosu, na kamiennym, lekko wysuniętym cokole. W jednoosiowej elewacji frontowej dominuje wieża a w niej: w przyziemiu wejście główne z kamiennym portalem i ulokowanym ostrołukowym oknem bezpośrednio ponad nim, smukłym, ostrołukowym przeźroczem pośrodku ponad którym czteroboczna bryła zakończona jest czterema szczytami oraz niewielkimi wieżyczkami wtopionymi w naroża. Zwieńczenie wieży stanowi ostrosłupowy hełm osadzonym na kwadratowej podstawie. Wieża flankowana jest parą dwukrotnie niższych wież z klatkami schodowymi na chór. Elewacje boczne: pn. i pd. wypełnione są rytmami jednakowych, zakończonych ostrołukowo okien: po 2 w nawie i po 3 w ramionach transeptu i w prezbiterium. Wnętrze nakryte sklepieniami krzyżowo-żebrowymi, w apsydzie wachlarzowe o ostrołukowych wysklepkach, ozdobione jest polichromią figuralną i ornamentalną. Wyposażenie w większości stylistycznie ujednolicone, neogotyckie, oraz późnobarokowe: chrzcielnica i ołtarz w kaplicy pd.

Oprac. Barbara Potera, OT NID w Rzeszowie, 23-02-2018 r.