Trzykondygnacyjny budynek z użytkowym poddaszem, podpiwniczony o zróżnicowanym detalu architektonicznym. Kamienica wzniesiona w stylu secesyjnym. Prezentowana zabudowa stanowi istotny element w układzie przestrzennym miasta Zielona Góra.

Historia

Proces kształtowania się poszczególnych stref i ulic przedmieść Zielonej Góry rozpoczął się już w XIV wieku. Rozrastające się miasto potrzebowało terenów pod zabudowę mieszkalną, handlową i rzemieślniczą. Obszar, na którym znajduje się kamienica, wykształcił się za murami obronnymi miasta dość późno, bo dopiero w XIX wieku. Na planie Büttnera z 1864 r. dzisiejsza ul. Reja (niem. Klietesrasse) oznaczona jest jako ujeżdżalna i pastwiska. Był to podmokły obszar, ponieważ przepływał w tym miejscu strumień zasilający rzekę Złotą Łączę. Teren ten znajdował się również w pobliżu dawnej fosy, która w średniowieczu otaczała miasto. Część dzisiejszej ul. Reja zagospodarowana była pod ogrody mieszkańców domów położonych przy ul. Wandy, Jedności i Kasprowicza. Ulica Reja wytyczona została w 1901 r. a do 1904 r. zakończono jej budowę i układanie chodnika. Ulicę poddano regulacji i wytyczono przy niej działki pod przyszłą zabudowę. Wzniesiona zabudowa ukształtowana została głównie na początku XX wieku. Właścicielami budynków byli zamożni mieszkańcy miasta. Nowo powstałe obiekty to głównie dwu- lub trzykondygnacyjne kamienice wzniesione w konwencji historyzmu, a także secesyjne i modernistyczne. Nie zachowała się żadna dokumentacja archiwalna na temat kamienicy przy ul. Reja 7. Nie znamy dokładnej daty jej powstania, nazwiska projektanta ani wykonawcy. Budynek powstał prawdopodobnie na początku 1900 roku.  Działania II wojny światowej nie przyczyniły się do większych zniszczeń. Po wojnie budynek przeszedł na własność samorządu i zasiedlony został lokatorami. Nie zachowała się jednak dokumentacja dotycząca przebiegu późniejszych prac budowlanych i konserwatorskich przy budynku. Obiekt nie uległ większym przekształceniom. Niewielkie zmiany dotyczyły dyspozycji parteru i polegały na utworzeniu lokalu usługowego. Przebudowa ta nastąpiła prawdopodobnie w latach 90.XX wieku. Obecnie w kamienicy mieszczą się lokale mieszkaniowe i usługowy. Budynek należy do reprezentacyjnych budowli miasta.

Opis

Kamienica znajduje się w zwartej zabudowie, w centrum Zielonej Góry, na zachód od rynku starego miasta.  Ulica M. Reja stanowi przedłużenie ul. S. Moniuszki w kierunku północnym i obejmuje krótki odcinek pomiędzy ul. Jedności a ul. Boh. Westerplatte. Ul. M. Reja znajdują się w strefie ścisłej ochrony konserwatorskiej miasta.

Budynek stoi na niewielkiej działce, fasadą zwrócony do ulicy. Na jego zapleczu znajduje się niewielkie podwórko z budynkami gospodarczymi (oficyną i stolarnią). Kamienicę wzniesiono na rzucie zbliżonym do prostokąta, z cegły, ściany są obustronnie otynkowano. Ma trzy kondygnacje i użytkowe poddasze pokryte dachem mansardowym, krytym dachówką. W połaci dachu znajdują się lukarny nakryte daszkami. Na poziomie piętra, podwieszony na dźwigniach jest wykusz o owalnych narożach. Kosz balkonowy - z fryzem arkadowym. Nad obramieniem balkonu znajduje się motyw ornamentalny z głową. Okna w wykuszu zamknięte zostały ornamentem kwiatowym; pozostałe otwory okienne prostokątne, ujęte obramowaniami z ornamentem. Obiekt jest w całości podpiwniczony. Wejście główne umieszczone w skrajnej osi fasady, ujęte nieznacznym ryzalitem z blendami. W części zachowała się pierwotna stolarka okienna i drzwiowa. Sama bryła obiektu zachowana w pierwotnym stanie bez znaczących przekształceń. Wewnątrz - oryginalna drewniana klatka schodowa z poręczą i słupkami oraz fragmenty ceramicznej posadzki.

Kamienica, to zabytek będący własnością samorządową i prywatną. Ze względu na to, że w budynku mieszczą się lokale usługowe i mieszkalne, obiekt nie jest szeroko udostępniany.

oprac. Krzysztof Słowiński, OT NID w Zielonej Górze, 8.07.2014 r.