Historia

Ulica Rwańska zmieniła swój charakter na przelomie XVII i XVIII wieku, kiedy wzniesiono tu kosciół oo. Pijarów wraz z klasztorem i budynkami kolegium. Po kasacie zakonu Pijarów, ich piotrkowski kościół oddany został gminie ewangelicko-augsburskiej. Na początku XIX w. zajęty był przez wojsko, jednak w 1817 r. ponownie przejęli go ewngelicy i dostosowali wnętrze do potrzeb swojego kultu. Wówcza zaczęto mysleć o plebanii. Wybudował ją ks. Leopold Otto w latach 1850-1855.

Pierwotnie budynek był dwukondygnacyjny, bez nadbudowy widocznej od ul. Rwańskiej. Na parterze, do II wojny światowej, mieściła się w nim jednoklasowa, a później dwuklasowa szkoła ewangelicka. W latach 90. XX w. ewangelicy przejęli ponownie zabudowania plebanii. 

Opis

Kamienica usytuowana jest w zachodniej pierzei ul. Rwańskiej. Ścianą południową przylega do kościoła ewangelickiego. Główne wejście do kamienicy od ul. Rwańskiej. 

Budynek o cechach klasycystycznych. 

Obiekt na planie prostokąta, dwutraktowy, o szerszym trakcie frontowym. Na osi budynku sień przejściowa, mieszczącą klatkę schodową. 

Kamienica podpiwniczona, dwukondygnacyjna z użytkowym poddaszem. Przykryta dachem trójpołaciowy z wystawką w połaci zachodniej. Budynek murowany z cegły ceramicznej na zaprawie wapiennej i wapienno-cementowej. Tynkowany. Nad piwnicami sklepienie ceglane, kolebkowe. Nad pozostałymi kondygnacjami stropy drewniane, belkowe z podsufitką. Więźba dachowa drewniana płatwiowo-jętkowa. Krokwie oparte na murłatach i dwóch płatwiach pośrednich i płatwi podtrzymującej zadaszenie balkonu, spięte jętkami. Dach kryty papą na deskowaniu. Posadzki w piwnicach i na klatkach schodowych betonowe i lastriko. W pomieszczeniach sanitarnych terakota, w pozostałych pomieszczeniach podłogi drewniane, deskowe. Schody zewnętrzne, od frontu betonowe, od podwórza drewniane. Schody do piwnic drewniane oparte na murze, na kondygnacje naziemne drewniane, policzkowe z balustradą z drewnianych tralek. W elewacji zachodniej, od podwórza, wzdłuż ściany, na obu kondygnacja drewniane balkony oparte na słupach. Balustrady balkonów z ozdobnie wycinanych desek. Wszystkie otwory prostokątne sklepione prosto. 

Okna współczesne, zespolone, powtarzają formę pierwotną. Dwuskrzydłowe każde skrzydło czterokwaterowe. 

Drzwi jedno i dwuskrzydłowe, ramowo-płycinowe z nadświetlem. Ościeżnice drewniane. 

Elewacja frontowa kamienicy – wschodnia, trójkondygnacyjna (z użytkowym poddaszem) siedmioosiowa. Wzniesione na wysokim, gładko tynkowanym cokole z odsadzką. Na jego tle sześć osi piwnicy wyznaczonych płycinami prostokątnymi, poziomymi. W kondygnacji parteru na osi głęboka wnęka z prostokątnym otworem drzwi wejściowych, dostępnych z poziomu chodnika po sześciu schodach. Pozostałe osie wyznaczone przez prostokątne otwory okienne rozmieszczone na tle ściany boniowanej. Kondygnację wieńczy gładko tynkowane, wąska belka gzymsu. Wyżej na tle gładkiej ściany prostokątne otwory okienne w sztukatorskich, profilowanych ramach. Pod otworami wąska, gładka belka łącząca parapety. Na poziomie poddasza w wystawce, trzy centralne otwory okienne. Okna prostokątne zwieńczone łukiem pełnym, ujęte profilowana ramą. Pod każdym z nich wąska, prostokątna płycina, gładko tynkowana oraz parapet w formie odcinka gzymsu. Gładko tynkowaną ścianę wystawki wieńczy profilowany gzyms. Nad osiami zewnętrznymi, w partii poddasza wąskie, prostokątne, poziome otwory okienne, nad nimi profilowany gzyms po znacznie wysuniętym przed elewację okapem. 

Elewacja zachodnia dwukondygnacyjna, pięcioosiowa. Osi prostokątne, pionowe. Na osi, na każdej z kondygnacji otwór drzwiowy. W pozostałych osiach otwory okienne. Wszystkie rozmieszczone na tle ściany gładko tynkowanej. Przed otworami drugiej kondygnacji drewniany balkon, wsparty na czterech drewnianych słupach, wysokości elewacji. 

Własność prywatna. Obiekt dostępny z zewnątrz.

Oprac. Agnieszka Lorenc-Karczewska, OT NID w Łodzi, 01.09.2020 r.