Historia obiektu

Budynek powstał na pocz. XX w. według projektu nieznanego z nazwiska architekta. Pierwotnie wchodził w skład zespołu klasztornego oo. bernardynów. Od 1921 r. mieściło się w nim męskie gimnazjum, znane kolejno pod nazwami: Gimnazjum Filologiczne Prywatne Męskie, następnie Kolegium Serafickie, a tuż po II wojnie św. - Prywatne Gimnazjum-Liceum OO Bernardynów w Radecznicy. W 1950 r. gimnazjum zostało zlikwidowane a budynek przeznaczono na potrzeby utworzonego wówczas szpitala. Obiekt, pierwotnie na planie prostokąta, w latach 1975-76 został rozbudowany o dwa skrzydła od frontu i tylny aneks. W tym czasie wykonano też liczne zmiany w głównym korpusie budynku: m.in. wprowadzono nowe podziały w salach, przebudowano klatkę schodową zastępując drewnianą – lastrykową z metalowymi poręczami, drewniane stropy zastąpiono żelbetowymi,  wymieniono pokrycie dachowe, stolarkę okienną i drzwiową.  W 1989 r. wykonano remont elewacji zewnętrznych, w wyniku czego cały obiekt, ze skrzydłami bocznymi i aneksem, uzyskał spójny charakter.

Opis obiektu

Zabytek jest usytuowany w północnej części wsi, po lewej stronie drogi prowadzącej z Radecznicy w kierunku Zaporza, na wzgórzu, niegdyś w obrębie zespołu klasztornego oo. bernardynów,  około 70 m w linii prostej na zachód od kościoła pw. św. Antoniego.

Budynek dawnego gimnazjum, ma obecnie (po rozbudowie) rzut zbliżony do litery „T”. Zabytkowa część obiektu, tj. korpus główny, jest dwutraktowy z korytarzem na osi. W części zachodniej znajduje się korytarz prostopadły do głównego i komunikuje on z bocznymi skrzydłami. Obiekt został zbudowany z cegły, jest obustronnie otynkowany (ściany zewnętrzne tynkiem „narzucanym”)  i przykryty dachem dwuspadowym, boczne skrzydła dachami trójpołaciowymi, pobitymi blachą. Korpus główny jest trójkondygnacyjny, skrzydła boczne i aneks dwukondygnacyjne. Całość jest podpiwniczona. Elewacja frontowa budynku (wschodnia) jest symetryczna, 5-osiowa (9-osiowa ze skrzydłami bocznymi), z wysokim cokołem w przyziemiu pokrytym ceramiką, horyzontalnie zaznaczona gzymsami kordonowymi i gzymsem koronującym, z pilastrami w narożach skrzydeł bocznych, ze skarpą  w naroży południowego skrzydła. Na osi głównej budynku znajduje się jednoosiowy ryzalit zwieńczony trójkątnym szczytem, w parterze z półkoliście zamkniętymi drzwiami głównymi, poprzedzonymi ceglanymi schodami. Skrzydła boczne są nieznacznie cofnięte z lica muru. Wyróżniają się okna drugiej kondygnacji zarówno korpusu głównego jak i skrzydeł bocznych – są w  profilowanych opaskach zwieńczonych gzymsem nadokiennym. Elewacja tylna (zachodnia) korpusu głównego jest symetryczna, nieco zatarta poprzez dobudowany aneks. Elewacje boczne korpusu są z kolei zatarte przez dobudowane skrzydła. Elewacje boczne skrzydeł są niesymetryczne (od południa: na dole 3-osiowe, na górze 2-osiowe, od północy: na dole 2-osiowe, na górze 3-osiowe).

Wnętrze zostało częściowo przebudowane. W pomieszczeniach są stropy płaskie żelbetowe (pierwotne drewniane), piwnica pod korpusem głównym ma sklepienie w formie spłaszczonej kolebki. Podłogi są drewniane z desek lub parkietu, w niektórych pomieszczeniach posadzki ceramiczne.

Dostępność obiektu dla zwiedzających: Dostęp ograniczony.

Autor noty: Ewa Prusicka, OT NID w Lublinie, 13.06.2023 r.