Historia

Z fundacji Jana Zebrzydowskiego w l. 1624-1632 zostaje rozbudowany klasztor Bernardynów. Fundatorzy od samego początku postanowili zabezpieczyć zakonników przed plądrującymi lokalne lasy grupami bandytów, dlatego otoczyli klasztor i kościół konwentualny murami obronnymi. W czasie fundacji Jana powstaje pd. zabudowa obronna klasztoru i ustawiona w pd.-zach. narożniku krużganka klasztornego wieża obronna, chroniąca dostępu do klasztoru od strony Góry Żar. Z biegiem lat obiekt stracił swoje funkcje obronne, które od samego początku ograniczały się tylko do zapewnienia bezpieczeństwa mnichom przed złodziejaszkami. W 1747 r. wieżę zaadaptowano na kaplicę i zamontowano w niej barokowy ołtarz z obrazem Matki Boskiej Bolesnej.

Wieża z kaplicą wyznacza pierwszą stację Dróżek Matki Boskiej, wchodzącą w skład cyklu Boleści.

Opis

Kaplica zlokalizowana w wieży, przylegającej do krużganka klasztornego od strony pd.-zach. Wieża została wzniesiona na planie kwadratu z łamanego kamienia. Budynek nakrywa namiotowy dach zwieńczony barokowym hełmem. W elewacjach zewnętrznych podziały poprowadzono za pomocą kamiennego cokołu i gzymsu arkadkowego podtrzymującego dach. W elewacji zach. dwa okienka strzelnicze oraz zamontowany obraz Matki Boskiej Bolesnej, zabezpieczony przed deszczem metalowym daszkiem. Kaplica zlokalizowana we wnętrzu wieży, na planie okręgu. Do kaplicy prowadzi wejście od str. krużganków. Wyposażenie kaplicy stanowi barokowy obraz Matki Boskiej Bolesnej zamontowany w nastawie ołtarzowej dekorowanej symbolami narzędzi Męki Chrystusa.

Zabytek dostępny.

Oprac. Mirosław Płonka, OT NID w Krakowie, 15-09-2017 r.