Kaplica ŚŚ. Małgorzaty I Judyty (ul. bł. Bronisławy 8) Drewniana świątynia, wystawiona ok. 1680-1690 (na miejscu poprzednich) na wschodnim skraju pasma Sowińca jako kaplica cmentarna. Miejsce to ma wyjątkową rangę historyczna, a Wzgórze bł. Bronisławy tradycja wiąże z pogańskimi kultami. Nazwa Gontyna tak zrosła się z tym miejscem, że przeniesiono ją na chrześcijańską, drewnianą kaplicę. Kaplica św. Małgorzaty zajmuje wyjątkowe miejsce w dziejach sztuki, będąca jednym z niewielu na terenie Polski drewnianych dzieł architektury sakralnej o układzie centralnym. Obiekt wielokrotnie remontowano (1720, ok. 1750 i ok. 1800, 1984-1986, 1992-1994).

Zespół kościoła pw. Najświętszego Salwatora (ul. bł. Bronisławy 9) Sąsiedztw romańskiego kościoła św. Salwatora to nawarstwienia osadnictwa od epoki neolitu, poprzez kulturę łużycką, osadnictwo wczesnośredniowieczne, aż po czasy współczesne (badania archeologiczne w 1961 i 1965). Murowany kościół powstał na przełomie XI i XII wieku; przebudowano go w 2 połowie XII stulecia. Kościół św. Salwatora, który swymi początkami sięga XII w., stanowi tym samym jeden z najstarszych obiektów sakralnych nie tylko Krakowa, ale i Małopolski. Stąd jego początki legenda wiąże z Państwem Wielkomorawskim i panowaniem Mieszka I. Ostateczny kształt tej świątyni nadały późniejsze fazy jego budowy (zarówno średniowieczne, jak i XVII-wieczne) oraz XX-wieczne prace konserwatorskie. Świątynię restaurowano od 1604 do 1620-1622 (m.in. dobudowano krypty SS. Norbertanek). Spalony w 1656, został odnowiony w latach 1662-1673. Kolejne remonty miały miejsce w latach 1788-1798 i 1932 (arch. Zygmunt Gawlik); gruntowne prace remontowe przeprowadzono w latach 1973-1983. Obraz (1605) przedstawiający cudowny krucyfiks z Volto Santo prawdopodobnie wykonał Kasper Kurcz (zm. 1610), jeden z ważniejszych malarzy krakowskich, nawiązujący do tradycji gotyku, czerpiący wzory ze sztuki renesansowej i manieryzmu niderlandzkiego. W skład zespołu wchodzi murowane ogrodzenie (1622 i 1742, poszerzone 1841-1844), drewniany „dom grabarza” z 1824 (gruntownie remontowany w latach 1993-1995) oraz cmentarz przykościelny z XII w.

Salwator Kolonia willowa w Krakowie (dzielnica Zwierzyniec), usytuowana na stokach Wzgórza św. Bronisławy. To jedna z pierwszych w Polsce kolonii willowych, stanowiąca urzeczywistnienie teoretycznych założeń Howardowskiego miasta-ogrodu. Realizacja wiąże się z akcją tworzenia „Wielkiego Krakowa” u progu XX w. Kolonię usytuowano na gruntach fortecznych pozyskanych przez miasto, w miejsce skasowanych szańców. Budowę poprzedził konkurs urbanistyczny, w którym I nagrodę uzyskał T. Niedzielski. Do realizacji przeznaczono projekt R. Bandurskiego i S. Weinberga, nagrodzony drugim miejscem. Przedsięwzięciu patronowało Towarzystwo Budowy Tanich Domów dla Urzędników. Projekt zrealizowano 1909–13. Przy wytyczonych łagodnymi łukami ulicach Gontyny i L. Anczyca oraz stanowiącej oś założenia alejowej ulicy św. Bronisławy wzniesiono kilkanaście wolnostojących willi w otoczeniu ogrodowym. ul. bł. Bronisławy: WILLA NR 11, 1910, proj. Roman Bandurski, nadbud. 1927, proj. Alfred Kramarski; DOM NR 12, 1910, proj. Roman Bandurski; DOM NR 14, 1910, proj. Alfred Kramarski; WILLA NR 15, 1913, proj. Alfred Kramarski i Jan Wilczyński; DOM NR 16, 1910, proj. Roman Bandurski; WILLA NR 17, 1912, proj. Roman Bandurski, poddasze 1926, bud. Szczepan Golec; WILLA NR 19, 1911, proj. Roman Bandurski; DOM NR 23, 1936, proj. Ludwik Wojtyczko; WILLA NR 24, 1931-1935, proj. Henryk Jasieński; WILLA NR 26, 1929-1930, proj. Ferdynand Liebling, cz. przebud. 1938, inż. Wacław Nowakowski. ul. Gontyna: DOM NR 1, ok. 1910; DOM NR 2, 1909, proj. Roman Bandurski; WILLA NR 3, 1909, proj. Roman Bandurski; DOM NR 4, 1910, proj. Roman Bandurski; WILLA NR 6, 1910, proj. Roman Bandurski; WILLA NR 7, 1910, proj. Roman Bandurski; WILLA NR 8, 1910, proj. Roman Bandurski; WILLA NR 9, 1910, proj. Roman Bandurski; WILLA NR 10, 1910, proj. Roman Bandurski; DOM NR 11, 1910, proj. Roman Bandurski; DOM NR 12, 1910, proj. Władysław Kaczmarski. ul. Anczyca: WILLA NR 1, 1909-1912, proj. Roman Bandurski oraz Przedsiębiorstwo Budowlane Jan Wilczyński i Alfred Kramarski; WILLA NR 3, 1909-1912, proj. z 1910 Roman Bandurski,, remont. l. 60 XX; WILLA NR 5, 1910-1913, proj. z 1910 Jan Wilczyński i Alfred Kramarski, remont. l. 60 XX; WILLA NR 7, 1910-1913, proj. Roman Bandurski, adaptacja poddasza na mieszkanie l. 70 XX; WILLA NR 9, 1910-1913, proj. Roman Bandurski; WILLA NR 11, 1909-1913, proj. Roman Bandurski.

Cmentarz Salwatorski (al. Waszyngtona) Przylegający północnym bokiem do Alei Waszyngtona, powstał w r. 1801. Jego znaczenie istotnie wzrosło po zamknięciu ze względów sanitarnych w r. 1886 cmentarza przy kościele św. Salwatora. Założenie zwraca uwagę swym położeniem (na lekko w tym miejscu opadającym ku południowi stoku wzgórza), rozplanowaniem (regularna siatka alejek; ok. 1860), bogatą infrastrukturą (znacząca liczba kaplic grobowych, grobowców i nagrobków, często o wysokich walorach artystycznych) i popularnością jako miejsce pochówku (zwłaszcza wśród wybitnych ludzi świata nauki i kultury), a nawet cel przechadzek. Kaplica z lat 1888-1889, proj. Sebastian Jaworzyński, została wzniesiona przez Franciszka Wilczyńskiego. Nowa kaplica proj. prof. W. Cęckiewicza. Aleja Waszyngtona, wytyczona w 1. połowie XIX w. zgodnie z praktyką planowania austriackiego jako bardzo długie, nie liczące się z przeszkodami terenowymi założenie osiowe. Jego kulminację stanowi fort Kościuszko, a osiowy charakter traktu podkreśla dodatkowo usytuowany po obu jego stronach starodrzew.

Kopiec Kościuszki (al. Waszyngtona) Kopiec Kościuszki, to nie tylko narodowa i historyczna pamiątka, ale i wspaniały punkt: w kierunku południowym (na Pogórze Wielickie, Beskidy i - przy dobrej widoczności - na Tatry), oraz w kierunku północnym i wschodnim - na Kraków, Wyżynę Krakowską i Kotlinę Sandomierską. Ziemną, symboliczną mogiłę usypano w latach 1820–1823 z inicjatywy Senatu Wolnego Miasta Krakowa. Kopiec zwieńczono głazem przywiezionym z Kuźnic. Przy kopcu ulokowano kaplicę bł. Bronisławy, zrealizowaną w latach 1856-1861, według projektu Feliksa Księżarskiego z 1854. Ma wyjątkowy charakter; wynika on z rzadkiego, bezpośredniego zespolenia obiektu sakralnego z zabudową forteczną. Fortyfikacje u stóp kopca , to element Twierdzy Kraków, jeden z wielu jakie zrealizowano na Sowińcu i w jego okolicy. To Fort Cytadelowy Nr 2 „Kościuszko”, obecnie muzeum i hotel, obiekt murowano-ziemny z lat 1850-1856, zrealizowany według projektu Feliksa Księżarskiego. Rozbudowany w latach 1909-1910, częściowo zrujnowany po 1945, jest remontowany od 1975. Fort Kościuszko to zarazem największe z dzieł obronnych Twierdzy Kraków.

Willa Decjusza, ul. 28 lipca 1943 17A / ul. Królowej Jadwigi nr 298 Późnorenesansowa willa podmiejska, wzniesiona na terenie Woli Justowskiej, niegdyś wsi, a obecnie dzielnicy willowej Krakowa. Tradycja wznoszenia pałacu poza miastem wywodzi się z antycznego Rzymu, gdzie określenie villa odnosiło się do rezydencji wiejskiej położonej w majątku ziemskim. W 1528 Wolę nabył sekretarz Zygmunta Starego, Justus Ludwik Decjusz st., który przebudował istniejący późnogotycki dwór na renesansową willę w parkowym otoczeniu. Willę wzniósł Jan Cini ze Sieny, architekt i rzeźbiarz włoski działający w Polsce w okresie renesansu. Włosi najlepiej rozumieli ideę willi – wolno stojącego domu mieszkalnego, usytuowanego w ogrodzie – której tradycja wywodzi się jeszcze z antycznego Rzymu. Późnorenesansowa, podkrakowska willa pozostawała w posiadaniu rodu do 1576. Ok. 1620 nastąpiła przebudowa willi dla wojewody Stanisława Lubomirskiego; powstał wówczas regularny układ wnętrz z sienią na przestrzał oraz na-rożne ryzality i trójkondygnacyjna arkadowa loggia. Dzisiejszy wygląd budynku został nadany podczas przebudowy w 1882 przez T. Stryjeńskiego oraz prac rewaloryzacyjnych lat 80. i 90. XX w. W parku znajduje się stała ekspozycja rzeźb B. Chromego.

ZOO, ul. Kasy Oszczędności Miasta Krakowa 14 Las Wolski, zakupiony przez miasto w r. 1917 jako naturalny teren rekreacyjny. Głównymi akcentami tego dużego założenia zielonego są: utworzony w r. 1927 miejski Ogród Zoologiczny. roku następnym przygotowano teren, zbudowano klatki i woliery, w których umieszczono pierwszych skrzydlatych i czworonożnych mieszkańców. Ogród Zoologiczny otwarto uroczyście 6 lipca 1929 roku. Powrót do centrum miasta autobusem MPK nr 134 (pod budynek dawnego hotelu Cracovia).