Miejscowość i parafia datowana jest, jak wiele parafii w Polsce, na koniec XIII w. Według autora monumentalnej monografii pt. Dzieje Archidiecezji Poznańskiej, prof. dr hab. księdza Józefa Nowackiego (1895-1964) pierwsza wzmianka o wsi i parafii pochodzi z 31 stycznia 1298 r., z czasów biskupa Andrzeja Zaręby przy okazji dokonanej przez tegoż biskupa reorganizacji diecezji poznańskiej. Istnieje również zachowany dokument dotyczący wsi z 1387 roku. Także Ceradz Kościelny może szczycić się średniowiecznym rodowodem! Położona malowniczo w lekko pofalowanym krajobrazie, wśród łąk i pól, zachowała niezwykle cenne walory krajobrazowe i wartościowe zabytki. Przydrożne stare lipy dają w upalne letnie dni cień, a przy polnych dróżkach „ rosochate” wierzby przywołują najpiękniejsze romantyczne wspomnienia i poetyckie skojarzenia. Zadbane domostwa, różnobarwne kwietne ogródki, malwy, pelargonie, dopełniają uroku tej miejscowości. Na niewielkim wzniesieniu, w północnej części wsi, przy drodze prowadzącej z Jankowic do Gaju Wielkiego znajduje się późnogotycki kościół św. Stanisław Biskupa i Męczennika wybudowany w 1 poł. XVI w. Kościół, otoczony pomnikowymi lipami jest orientowany, jak wszystkie świątynie średniowiecznej proweniencji, czyli wzniesiony na osi wschód - zachód, (partia wschodnia to z trójbocznie zamknięte prezbiterium), wymurowany głownie z cegły gotyckiej, przekryty dwuspadowym dachem, z ceglanej dachówki, stanowi ważny akcent w architektoniczny. Cały teren przykościelny, wraz krzyżem misyjnym okala mur ceglany na cokole z kamieni polnych, przykryty również ceglanym daszkiem. Główne wejście do kościoła od strony wsi stanowi kruchta południowa sprzed 1864 r. Od strony zachodniej przylega kruchta-dzwonnica z 1713 r., od południa przylega również renesansowa kaplica Potulickich z końca XVI w. Obok kościoła, w obrębie muru okalającego kościół znajduje się kaplica grobowa rodziny Engeströmów z pobliskich Jankowic, wybudowana w latach 1893-96. Warto przejść dalej, w kierunku cmentarza parafialnego, gdzie już poza obrębem murów, na przylegającym do kościoła cmentarzu stoi drewniana dzwonnica ( 1957-58)), jednakże wedle źródeł drewniana dzwonnica istniała w tym miejscu już w 1758 r. Także niezwykle interesujący artystycznie pomnik na cmentarzu z roku 1974 ku czci ofiar II wojny światowej jest wart uwagi odwiedzającego. Z inicjatywy ówczesnego proboszcza i jego autorstwa, śp. księdza kanonika Zygmunta Humerczyka, powstał wielowymiarowy pomnik, związany z nowszą historią parafii, upamiętniający martyrologię mieszkańców parafii. Poległych w kampanii wrześniowej, zamęczonych w obozach zagłady: Oświęcim, Dachau i w innych obozach, rozstrzelanych w lasach i w więzieniach, wywiezionych na roboty przymusowe, poległych w obronie Ojczyzny w 1945, W sumie było tych ofiar 64; poległych, zamęczonych i zamordowanych w czasie II wojny światowej. Obok znajdujemy także grób 4 powstańców wielkopolskich. Z cmentarza, który tak jak i kościół, położony jest na lekkim wyniesieniu, roztacza się przepiękna i rozległa panorama na pola i łąki. Przy zadrzewionej alei, wiodącej do Gaju Wielkiego, znajduje się ocieniona drzewami rzeźba Serca Pana Jezusa. Budynek plebanii otacza niezwykłe ogrodzenie, artystyczne dzieło śp. proboszcza Zygmunta Humerczyka. Składa się ono ze najróżniejszych, starych narzędzi rolniczych, zespawanych w interesujący płot. Można znaleźć obrys mapy Polski z orłem, napis Solidarność, przed plebanią, w ogrodzie rzeźba w drewnie przedstawiająca Bogurodzicę. Ślady artystycznej działalności śp. proboszcza Zygmunta Humerczyka znajdujemy w wielu miejscach, w centrum wsi zespół rzeźb: upamiętniający 100-lecie kółka rolniczego, a także koło Włościanek, i 100-lecie pobliskiej szkoły. Bibliografia: Słownik Krajoznawczy Wielkopolski, Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa -Poznań, 1992