Historia

Pałac jest posadowiony na miejscu dawnego zamku, wzmiankowanego w 1468 r. z związku ze sprzedażą miasta Melchiorowi von Rechenberg z Borowa Polskiego. W drugiej poł. XVI w. zamek został przebudowany w stylu renesansowym przez Hansa Rechenberga. W roku 1655 lub 1667 majątek przeszedł na własność Barwitzów baronów de Fernemont. Po wielkim pożarze, który strawił miasto w 1721 r. rezydencja została odbudowana w latach 1732-1735 w stylu barokowym. W nową budowlę wkomponowano ocalałą część zamku jako boczne skrzydło. Po roku 1854 barokowy ogród przekształcono w założenie romantyczne i powiększono jego powierzchnię w kierunku południowo-zachodnim. Autorem nowej kompozycji był Carl Eduard Petzold. Od 1886 roku posiadłość należała do hrabiów von Haugwitz. W trakcie II wojny światowej pałac został przejęty prze Główny Urząd Bezpieczeństwa Rzeszy. W latach 1957-1969 miał miejsce gruntowny remont i adaptacja pałacu na Dom Dziecka Przy południowo-wschodnim brzegu dziedzińca usytuowana jest oficyna, której czas powstania datuje się na okres XVI-XVIII w. Obecnie obiekty wraz z okalającą go częścią parku stanowi własność prywatną i pozostają nieużytkowane.

Opis

Zespół pałacowo-parkowy, położony w zach. części miasta, przy Jeziorze Sławskim, składa się z pałacu, oficyny, dziedzińca, bramy wjazdowej oraz parku. Główny wjazd na teren zespołu prowadzi przez bramę, położoną od strony miasta, na pn.-wsch. od pałacu. W centralnej części dziedzińca znajduje się XVIII-wieczna figura św. Jana Nepomucena. Późnobarokowy pałac został wzniesiony na planie wydłużonego prostokąta, z ryzalitami bocznymi. Od południa pod kątem rozwartym przylega skrzydło, będące reliktem po wcześniejszej siedzibie. Pałac to obiekt murowany, dwukondygnacyjny, z wysoką piwnicą, nakryty dachem mansardowym z wystawkami. Część centralna elewacji frontowej i ogrodowej została zaakcentowana trzykondygnacyjnymi ryzalitami pozornymi, w których mieszczą się reprezentacyjne wejścia. Elewacje artykułowane są detalem architektonicznym w formie pilastrów, gzymsów, tympanonów nad wejściami w ryzalitach, ozdobione ornamentem wstęgowo-cęgowym i muszlowym. Elewacje skrzydła bocznego pozbawione są detalu. Układ wnętrza jest dwutraktowy na parterze i jednotraktowy na piętrze. Zachowała się dwukondygnacyjna sala balowa, sień przelotowa, nakryta sklepieniem kolebkowym z reprezentacyjną klatką schodową oraz pomieszczenie na parterze w pd.-zach. narożniku na rzucie owalu z wnękami w narożach. Oficyna położona jest  po pd.-wsch. stronie dziedzińca. Jest to obiekt murowany z kamienia i cegły, założony na planie prostokąta, dwukondygnacyjny, z basztą od południa, przekryty dachem dwuspadowym. Przy elewacji tylnej znajdują się przypory. Piwnice i pomieszczenia parteru nakryte sklepieniami kopułowymi z lunetami. Barokowa, murowana brama z przejazdem zamkniętym łukiem eliptycznym flankowana jest zdwojonymi pilastrami i ozdobiona w zworniku kartuszem z herbem. Park składa się z najstarszej części przypałacowej, otulonej XIX-wiecznym założeniem romantycznym, powiększonym o pn. część w okresie międzywojennym. Kompozycja pozostaje czytelna, oparta na swobodnym układzie dróg i sieci wodnej.

Dostęp do zabytku ograniczony. Własność prywatna – obiekt dostępny z zewnątrz.

oprac. Marta Kłaczkowska, OT NID w Zielonej Górze, 17-11-2017 r.