Poznaj lokalne zabytki


Wyraź zgodę na lokalizację i oglądaj zabytki w najbliższej okolicy

Zmień ustawienia przeglądarki aby zezwolić na pobranie lokalizacji
Strona korzysta z plików cookies. Dowiedz się więcej.

park - Zabytek.pl

Adres
Sława

Lokalizacja
woj. lubuskie, pow. wschowski, gm. Sława - miasto

Park w Sławie to dojrzała realizacja uznanego twórcy parków romantycznych – C.

E. Petzolda, powiązany z barokowym pałacem, ale także stanowiący istotny element kompozycyjny historycznej zabudowy miasta.

Historia

Pałac jest posadowiony na miejscu dawnego zamku, wzmiankowanego w 1468 roku. W drugiej poł. XVI w. zamek został przebudowany w stylu renesansowym przez Hansa Rechenberga. W roku 1655 lub 1667 majątek przeszedł na własność Barwitzów baronów de Fernemont. Po wielkim pożarze, który strawił miasto w 1721 r. rezydencja została odbudowana w latach 1732-1735. Zapewne wraz z budową barokowego pałacu powstało założenie zieleni komponowanej. Na podstawie ryciny F. B. Wernhera z ok. poł. XVIII w. znany jest jego wygląd. Przy zachodniej elewacji pałacu rozciągał się ogród ozdobny założony na planie kwadratu z czterema kwaterami i fontanną w centrum. Brzegi kwater były obsadzone bukszpanem a całość wysokim, podwójnym szpalerem ciętych drzew. Po jego południowej stronie znajdował się ogród użytkowy – warzywnik wraz z sadem. Wnętrze dziedzińca przy wsch. elewacji rezydencji porastały regularne szpalery drzew, zapewne owocowych. Całość ogrodzona była murem z bramami od strony jeziora, ozdobionymi wysokimi filarami, zwieńczonymi rzeźbami. Około poł. XVIII w. na terenie dziedzińca powstała nieistniejąca dziś oranżeria, przy której zapewne były zlokalizowane ogrody warzywne. Po roku 1854 barokowy ogród przekształcono w założenie romantyczne i powiększono jego powierzchnię w kierunku południowo-zachodnim. Autorem nowej kompozycji był Carl Eduard Petzold, uznany niemiecki twórca ogrodów. Ogród ozdobny został zastąpiony tzw. pleasureground – wielką przestrzenią trawnika ozdobioną grupami drzew, przechodzącą w strefę dalekiego krajobrazu z jeziorem w najdalszym planie. Kompozycja nowego parku oparta została na swobodnym układzie dróg, kwietnych polan oraz bogactwie elementów wodnych. Zasadniczym elementem był centralnie usytuowany staw, pośrodku którego znajdowała się niedostępna wyspa. Park wyposażony był w budowle ogrodowe, które nie przetrwały do naszych czasów. Od 1886 roku posiadłość należała do hrabiów von Haugwitz. W okresie międzywojennym do kompozycji założenia włączono obecną pn. część parku. W trakcie II wojny światowej majątek został przejęty prze Główny Urząd Bezpieczeństwa Rzeszy. W latach 1957-1969 miał miejsce gruntowny remont i adaptacja pałacu na Dom Dziecka. Obecnie obiekt wraz z okalającą go częścią parku stanowi własność prywatną i pozostaje nieużytkowany. Pozostała część parku ma status parku miejskiego.

Opis

Park o łącznej powierzchni ok. 45 ha rozciąga się wzdłuż zach. brzegu Jeziora Sławskiego. Składa się z terenu między pałacem a brzegiem jeziora, pierwotnego regularnego ogrodu ozdobnego o powierzchni ok. 3 ha, XIX-wiecznego parku krajobrazowego, zajmującego powierzchnię ok. 30 ha wzdłuż pd.-wsch. brzegu jeziora oraz z miejskiej części założenia, najpóźniej włączonej do kompozycji, obejmującą pn. obszar założenia. Drzewostan parku tworzą głównie gatunki rodzime, jak: robinia akacjowa, lipa szerokolistna, olcha czarna i klon pospolity. Wśród nich wyróżniają się pojedyncze egzemplarze platanu klonolistnego, sosny czarnej, żywotnika zachodniego, daglezji zielonej oraz kasztanowca białego. Zachował się układ głównych dróg parkowych oraz ślady pomniejszych ścieżek. Układ wodny także pozostaje czytelny. Całkowicie zarosły polany i łąki, a otwarcia widokowe uległy zatarciu. Nie zachowały się budowle ogrodowe.

Zabytek dostępny.

oprac. Marta Kłaczkowska, OT NID w Zielonej Górze, 07-12-2017 r.