1791-1801. Kościół poważnie zniszczony w czasie I wojny światowej, następnie odbudowany z pewnymi przekształceniami ok. 1918 r.

Historia

Parafia w Niedrzwicy (zw. też Niedrzwicą Wielką lub Dużą, a później Kościelną) powstała na przełomie XIV i XV w. Pierwsze trzy kościoły były drewniane. Obecny został wzniesiony w l. 1797-1801 z fundacji Tomasza Dłuskiego podkomorzego lubelskiego. Zapewne w tym samym czasie (lub nieco później) zbudowano dzwonnicę oraz ogrodzenie cmentarza przykościelnego. Cały zespół kościelny został poważnie zniszczony przez wojska austro-węgierskie w sierpniu 1914 r. (w kościele m. in. runęły sklepienia), następnie odbudowany ok. 1918 r., z nadbudową zakrystii i częściową zmianą detalu architektonicznego fasady, na której zlikwidowano boniowanie oraz wprowadzono nisze i tonda z rzeźbami.  Kilkakrotnie remontowany. Ostatni kompleksowy remont zespołu, podczas którego m.in. przywrócono pierwotny wystrój świątyni, został przeprowadzony w l. 2001-2007 i nagrodzony Laurem konserwatorskim – nagrodą Wojewódzkiego Konserwatora Zabytków w Lublinie.

Opis

Dzwonnica. Późnoklasycystyczna. Usytuowana w pobliżu pn.-zach. naroża cmentarza kościelnego, na zewnątrz linii ogrodzenia. Wzniesiona na planie kwadratu, wewnątrz dwukondygnacyjna. Murowana z cegły i otynkowana, nakryta uskokowym daszkiem namiotowym pokrytym blachą, zwieńczona krzyżem. Elewacje gładkie, zakończone wydatnym, profilowanym gzymsem. Górna kondygnacja przepruta z czterech stron otworami dzwonowymi, zamkniętymi półkoliście i wypełnionymi drewnianymi żaluzjami; w przyziemiu od pd. prostokątne wejście, w elewacjach bocznych – okulusy. Wszystkie otwory ujęte profilowanymi opaskami.

Zabytek dostępny. Możliwość zwiedzania po wcześniejszym uzgodnieniu telefonicznym.

oprac. Bożena Stanek-Lebioda, OT NID w Lublinie, 03-07-2018 r.