W 1900 r. zabudowano otwartą wcześniej werandę na parterze. Budynek swoją bryłą wyraźnie nawiązuje do neowernakularyzmu alpejskiego, a ściślej tyrolskiego, i jest w Iwoniczu-Zdroju najbardziej reprezentatywnym przykładem tego stylu. Budynek usytuowany jest w południowej części uzdrowiska. Obiekt posadowiony na kamiennych piwnicach, wzniesiony został w konstrukcji zrębowej, na rzucie prostokąta z alkierzowo wysuniętą trójkondygnacyjną wieżą w narożniku południowo-wschodnim. Budynek dwukondygnacyjny, z galerią zabezpieczoną balustradą z ozdobnie wyrzynanych desek obiegającą na piętrze cały budynek (z wyjątkiem wieży). Na parterze galeria z balustradą obiegająca dawniej cały budynek, biegnie obecnie jedynie wzdłuż ściany wschodniej (od północy galeria została zastąpiona wtórnie werandą). W elewacji krótszej, od strony południowej znajduje się zewnętrzna klatka schodowa z  dekoracyjnie wycinaną balustradą. Galeria z trzech stron wsparta na słupach biegnących przez obie kondygnacje, a od wschodu na wysuniętych belkach stropowych. Dach nad budynkiem dwuspadowy. Wieża jest oszalowana deskami w poziomie, na budynku pozostawiono bielony zrąb.