Poznaj lokalne zabytki


Wyraź zgodę na lokalizację i oglądaj zabytki w najbliższej okolicy

Zmień ustawienia przeglądarki aby zezwolić na pobranie lokalizacji
Strona korzysta z plików cookies. Dowiedz się więcej.

zespół pałacowo-parkowy z folwarkiem - Zabytek.pl

zespół pałacowo-parkowy z folwarkiem


pałac przełom XVII/XVIII w. Ojerzyce

Adres
Ojerzyce, 17

Lokalizacja
woj. lubuskie, pow. świebodziński, gm. Szczaniec

Przykład dobrze zachowanego założenia rezydencjonalnego tworzącego wraz z kościołem interesujący zespół architektoniczno-krajobrazowy.

Historia

Ojerzyce po raz pierwszy wzmiankowano w 1415 r. jako własność Johana von Walderode. Później, jeszcze w XV w., należały do von Schlichtingów i von Stentzschów. W 2. poł. XVII w. dobra przeszły w ręce rodu von Knobelsdorff, następnie von Kalckreuthów, którzy z kolei, jeszcze w 1 poł. XVIII w., sprzedali je von Briesenom. Barokowy dwór i park powstały pod k. XVII w. lub na pocz. XVIII stulecia. W XIX w. przez kilkadziesiąt lat Ojerzyce należały do nietytułowanych właścicieli. Dopiero w 1879 r., po ślubie właścicielki Marii Schneider z Eugenem von Schmelingiem, ponownie stały się własnością szlachecką. Z ich inicjatywy w 1885 r. dwór powiększono o jedno skrzydło i nadano mu formę neorenesansowej rezydencji. Prawdopodobnie w tym samym czasie powiększono park krajobrazowy przyłączając tereny na północnym zachodzie. W 1907 r. dziedziczka majątku, Dorota Maria von Schmeling, wyszła za mąż za hrabiego Fredricha Carla von Hahna i do ich rodziny dobra należały do 1945 roku. Po II wojnie światowej majątek został upaństwowiony. W dawnej rezydencji mieściły się biura PGR i inne instytucje. W 1989 r. oczyszczono częściowo park i staw, a w 1993 r. rozpoczęto gruntowny remont pałacu z przeznaczeniem na pensjonat. Obecnie jest własnością prywatną.

Opis

Zespół usytuowany na wschodnim krańcu Ojerzyc, po pn. stronie lokalnej drogi prowadzącej do Szczańca i Kupienina, na terenie o powierzchni ok. 10 ha. Głównym elementem założenia jest centralnie położony, neorenesansowy pałac. Na jego osi usytuowana brama wjazdowa, a naprzeciw niej, po drugiej stronie drogi kościół wybudowany w 1910 r. na miejscu wcześniejszej świątyni. Zabudowa folwarczna zajmuje południową część terenu. Największe budynki, murowane z cegły i nietynkowane (stajnia, obora, chlewnia, magazyny i oficyna), ustawione przy drodze. W głębi kolejny magazyn, druga oficyna i gołębnik. Główna część parku po pn. stronie pałacu zakomponowana w stylu swobodnym. Na osi rezydencji niewielki staw w kształcie podkowy. W drzewostanie dominują gatunki liściaste: klon pospolity, jawor, olsza czarna, grab pospolity, wierzba biała i dąb szypułkowy. Wiek kilku drzew oceniono na około 250 lat.

Pałac murowany, założony na planie prostokąta, dwutraktowy, podpiwniczony. Wyraźny podział bryły na parterową część starszą i wyższe o jedną kondygnację, XIX – wieczne skrzydło wschodnie. Nad oboma członami wysokie dwuspadowe dachy z lukarnami. Poddasza użytkowe, dwupoziomowe. Elewacje ozdobione bogatym detalem architektonicznym (m.in. wydatne gzymsy, obramienia okien, boniowanie). Główne wejście poprzedzone prostymi schodami ujęto pilastrami podtrzymującymi klasyczny trójkątny tympanon. Dodatkowo oś fasady podkreślono wysokim, wysmukłym szczytem.

Dostęp do zabytku ograniczony. Własność prywatna – obiekt dostępny z zewnątrz.

opr. Anna Jackiewicz, OT NID w Zielonej Górze, 3-11-2017 r.

Rodzaj: pałac

Forma ochrony: Rejestr zabytków, Ewidencja zabytków

Inspire id: PL.1.9.ZIPOZ.NID_N_08_ZE.9213, PL.1.9.ZIPOZ.NID_E_08_ZE.13880