Historia

Ojerzyce po raz pierwszy wzmiankowano w 1415 r. jako własność Johana von Walderode. Później, jeszcze w XV w., należały do von Schlichtingów i von Stentzschów. W 2. poł. XVII w. dobra przeszły w ręce rodu von Knobelsdorff, następnie von Kalckreuthów, którzy z kolei, jeszcze w 1 poł. XVIII w., sprzedali je von Briesenom. Barokowy dwór i park powstały pod k. XVII w. lub na pocz. XVIII stulecia. W XIX w. przez kilkadziesiąt lat Ojerzyce należały do nietytułowanych właścicieli. Dopiero w 1879 r., po ślubie właścicielki Marii Schneider z Eugenem von Schmelingiem, ponownie stały się własnością szlachecką. Z ich inicjatywy w 1885 r. dwór powiększono o jedno skrzydło i nadano mu formę neorenesansowej rezydencji. Prawdopodobnie w tym samym czasie powiększono park krajobrazowy przyłączając tereny na północnym zachodzie. W 1907 r. dziedziczka majątku, Dorota Maria von Schmeling, wyszła za mąż za hrabiego Fredricha Carla von Hahna i do ich rodziny dobra należały do 1945 roku. Po II wojnie światowej majątek został upaństwowiony. W dawnej rezydencji mieściły się biura PGR i inne instytucje. W 1989 r. oczyszczono częściowo park i staw, a w 1993 r. rozpoczęto gruntowny remont pałacu z przeznaczeniem na pensjonat. Obecnie jest własnością prywatną.

Opis

Zespół usytuowany na wschodnim krańcu Ojerzyc, po pn. stronie lokalnej drogi prowadzącej do Szczańca i Kupienina, na terenie o powierzchni ok. 10 ha. Głównym elementem założenia jest centralnie położony, neorenesansowy pałac. Główna część parku po pn. stronie pałacu zakomponowana w stylu swobodnym. Na osi rezydencji niewielki staw w kształcie podkowy. W drzewostanie dominują gatunki liściaste: klon pospolity, jawor, olsza czarna, grab pospolity, wierzba biała i dąb szypułkowy. Wiek kilku drzew oceniono na około 250 lat.

Dostęp do zabytku ograniczony. Własność prywatna – obiekt dostępny z zewnątrz.

oprac. Anna Jackiewicz, OT NID w Zielonej Górze, 3-11-2017 r.