XX w. o nieprzekształconej formie architektonicznej. Gmach poczty wyróżnia urozmaicona bryła, malownicza forma i bogaty wystrój architektoniczny utrzymany w stylu renesansu północnego. 

Historia

Gmach poczty został wzniesiony w 1908 r. według projektu Ewalda von Rechenberga na miejscu wcześniejszej zabudowy mieszkalnej. W tylnej części działki usytuowano budynek pełniący funkcję składnicy wysyłkowej poczty i skomunikowano go łącznikiem z budynkiem głównym. W 1920 r. budynek poczty pełnił funkcję odwachu stacjonujących w mieście wojsk francuskich. Po wojnie przez lata funkcjonował zgodnie ze swoim pierwotnym przeznaczeniem, jako urząd pocztowy. W 1953 r. podczas remontu budynku całkowicie przekształcono wnętrza i dostosowano je do ówczesnych standardów. Budynek łącznika w 2 poł. XX w. został nadbudowany o jedną kondygnację. Zabytkowy kompleks od 2014 r. jest własnością prywatną. 

Opis

Kompleks budynków dawnej poczty usytuowany jest w ścisłym śródmieściu Bytomia, we wschodniej pierzei ul. Piekarskiej. Od strony południowej sąsiaduje z zespołem kościoła św. Trójcy, a od strony z północnej i zachodniej ze zwartą zabudową ulicy Piekarskiej. Zespół składa się z usytuowanego od strony ul. Piekarskiej budynku głównego poczty oraz budynku składnicy poczty i łącznika od strony podwórza. Gmach główny składa się z długiego, prostokątnego skrzydła frontowego od strony zachodniej oraz przylegających do niego od strony wschodniej trzech krótszych skrzydeł, zgrupowanych wokół niewielkiego, wewnętrznego dziedzińca. 

Budynek składnicy poczty, skomunikowany z gmachem głównym poprzez łącznik od strony południowej, jest ceglaną, parterową, podpiwniczoną halą, wzniesioną na rzucie zbliżonym do trapezu, nakrytą dachem pulpitowym z przeszklonymi świetlikami. Centralna część hali jest cofnięta i poprzedzona zadaszaną rampą. Od strony północnej i wschodniej do budynku przylegają niskie blaszane dobudówki. W przyziemiu partii środkowej elewacja frontowa artykułowana jest otworami okiennymi oraz ciągiem odcinkowo zamkniętych otworów wejściowych, w partii ryzalitu otworem bramnym i drzwiowym. Szczyt ryzalitu jest łukowo zwieńczony i ujęty ceglanymi wolutami, z dekoracją architektoniczną w postaci otynkowanych blend. W budynku zachowała się w częściowo stolarka drzwiowa oraz elementy metaloplastyki w postaci narożnych wsporników okapu. Wnętrze hali jest nieprzekształcone, jednoprzestrzenne, trzynawowe ze słupami wspierającymi konstrukcję dachu. 

Obiekt jest niedostępny.

Oprac. Dorota Bajowska, Pracownia Terenowa NID w Katowicach, 11.2020 r.