„stylu narodowego”.

Historia obiektu

Budynek cerkwi powstał w l. 1923-1926, prawdopodobnie na miejscu poprzedniej, zniszczonej w czasie działań 1. wojny światowej. Po 2. wojnie opuszczoną cerkiew przejął w użytkowanie kościół rzymskokatolicki, tworząc w 1948 r. samodzielną parafię. W 1961 r. świątynię konsekrowano pw. Narodzenia NMP. W tym czasie dokonano też remontu, w czasie którego wymieniono pokrycie cerkwi i dzwonnicy z dachówki na blachę ocynkowaną, podwieszono płaski strop, wymieniono szalowanie ścian zewnętrznych.

Opis obiektu

Cerkiew ulokowana jest w pd. części wsi, w rozwidleniu lokalnych dróg, na krawędzi skarpy opadającej do lokalnego potoku. W bezpośrednim sąsiedztwie cerkwi, w odległości ok. 6 m na zach. usytuowana jest dzwonnica.

Cerkiew została zbudowana jako orientowana, trójdzielna ze znacznym poszerzeniem korpusu nawowego, co nadaje układowi charakter krzyżowy, z trójbocznie zamkniętym sanktuarium, do którego ścian bocznych dobudowano prostokątne pastoforia. Dominującym elementem rozczłonkowanej bryły jest ośmioboczny tambur, osadzony na konstrukcji z trzema poziomami daszków, nakryty dzwonowatą kopułą zwieńczoną smukłą latarnią zakończoną krzyżem. Nad nawą i babińcem założono dachy dwuspadowe, nad sanktuarium pięciopołaciowy a nad pastoforiami pulpitowe. Cerkiew wybudowano na kamiennej podmurówce, z drewna w konstrukcji zrębowej, dachy pokryto blachą ocynkowaną. Elewację frontową rozplanowano jako jednoosiową, boczne trójosiowe z potrójnymi, prostokątnymi oknami, w części zamkniętymi od góry półkoliście, ściany babińca, nawy i części prezbiterium przecięto daszkami okapowymi. Wnętrze, częściowo przekształcone, przykrywa wtórny strop płaski.

Dostępność dla zwiedzających: Obiekt dostępny.

Autor noty: Barbara Potera, OT NID Rzeszów, 06-04-2017 r.