Po 1864 r. połączono dwa budynki, szczytami przylegające do ówczesnej ul. Kaznodziejskiej, należące do rodzin Krause i Michalewicz. Współcześnie jest to obiekt dwupiętrowy z mieszkalnym poddaszem, nakryty dachem naczółkowym i siodłowym o poprzecznej kalenicy. Układ wnętrz został zniekształcony. Od strony pl. Zamkowego budynek wzmocniono skośnymi skarpami (przyporami). Układ okien jest nieregularny. W 1841 r. przeprowadzono w kamienicy prace remontowe. W 1886 r. zaprojektowano przebudowę piętra, a w 1896 r. od wschodu dobudowano dwupiętrowy budynek z pomieszczeniem handlowym w przyziemiu. W tym samym roku na tyłach kamienicy zbudowano pralnię. W 1897 roku przebudowano piwnice.

W 1847 r. narożny budynek należał do R. Meissnera, a w latach 1886-1888 do mistrza tkackiego Christiana Krause. Drugi z budynków w 1841 r. należał do szynkarza i restauratora A. Klose. W 1868 r. jako właściciela odnotowano żydowskiego kupca Pincusa Wehlaua. Przynajmniej od 1885 r. była tam restauracja Drei Kronen (Trzy Korony), należąca do szynkarza Augusta Lange. Wyszynk (pierwotnie były to 2, od 1897 r. 3., od 1898 r. 4. pomieszczenia) i sala taneczna znajdowały się na parterze, pokoje gościnne na piętrze, a na podwórzu wozownia i stajnia dla 16, a następnie dwie stajnie dla 24 koni. W 1895 r. jako właściciela lokalu odnotowano pozłotnika i szynkarza Hugo Bose. Jeszcze w tym samym roku nieruchomość odkupił August Lange, który od końca XIX w. był właścicielem całego kompleksu budynków. Nazwa prowadzonej przez niego restauracji i gościńca zmieniona została na Gaststätte Lange. Lokal czynny był do 194 r. Na tyłach kamienicy znajdował się ogród, opisany na planie miasta z 1906 r. jako Schön Garten („Ogród Schöna”).

W 1913 r. restauracja dzierżawiona była przez głogowskiego kupca E. Müllera. W latach 1914-1920 właścicielami posesji byli pochodzący z Dębowej Łęki rolnik i szynkarz Hermann Anders i jego żona Maria d.d. Jordan (vel Jorde). W latach 1920-1922 nieruchomość była w posiadaniu: właściciela mleczarni Hansa Ammana z Legnicy, kupca Karla Kubitschka z Bielawy i Heinricha Wilde z Grodźca Małego, a w latach 1922-1941 mistrza garncarskiego i zduna Franza Laube oraz jego żony Marty d.d. Fechner (zm. 1929 r.).

W 1920 r. w kamienicy otwarto pierwsze wschowskie kino. Jego właścicielem był Heinrich Wilde. W latach 1921-1923 dzierżawiła je głogowska spółka Rudolph Sprockhof & Max Müller, jako Union-Theater, Union Lichtspiel Theater oraz Kinotheater, a w 1925 r. wschowianie Kunze & Aepler. Właścicielem kina w latach 20. I 30. XX w., podobnie jak całej posesji, był Franz Laube. Kino działało przynajmniej do 1939 r. W dokumentach z lat 1940-1941 wymieniono je jako „dawne” („ehemaliges Kino”), „wcześniejsze” („frűheres Kino”) i „stare” („altes Kino”). Po 30 września 1945 r. kino-teatr przy ul. Długiej 2 prowadził wiceburmistrz Bernard Ziętek.

W 1916 r. w kamienicy mieszkała wdowa po introligatorze Rozalia Rutsch. W 1923 r. lokatorką była Maria Maluche d.d. Franke, a w 1923 r. Amalia Mai d.d. Stritzke. W 1941 r. mieszkali tam robotnicy Wilhelm Różyński, Franciszek Dworczak, Hermann Schmidt i Otto Baldermann; pomoc domowa Maria John, murarz Wilhelm Kuballa, ślusarz Herbert Weigt, krawcy Franz i Heinrich Heiduck, rzeźnik Karl Heiduck, praczka Marta Brentnek, starszy sierżant policji Fritz Kleicke, wdowy Agnes Gertig i Anna Dolezych, mechanik Otto Dolezych, murarz Paul Grützer oraz pracownik fizyczny Wilhelm Raupach. Po 1945 r. jednym z lokatorów był malarz Stefan Jurczenka.

Źródło: "Wschowskie Ulice cz. I. Stare Miasto" Dariusz Czwojdrak