Kościół wraz z pasem zieleni szerokości 30 kroków tworzył tzw. “campo santo” czyli miejsce święte – zgodnie z wymogami chrześcijan, którzy za jedyne godne miejsce dla pochówku swych wyznawców uznawali tylko miejsce w świątyni lub wokół niej. Pierwsza pewna informacja pisana o istnieniu tutaj cmentarza pochodzi z 1277r. Do końca XVw. cmentarz pełnił swoją funkcję w sposób wystarczający, jednak ograniczony ze wszystkich stron zabudowaniami nie mógł się rozrastać. Co pewien czas przekopywano teren dla zyskania nowych miejsc na pochówki i wówczas szczątki ze starych mogił gromadzono w kostnicach albo ossuariach. Takie osuarium znajdowało się po północno–zachodniej stronie kościoła, a po jego rozbudowie w XVIIw. znalazło się pod posadzką świątyni. Drugie znajdowało się po stronie północno-wschodniej (stoi tutaj Dom Parafialny). Trudno dokładnie ustalić, jak długo czynny był ten cmentarz. W samym kościele, pod posadzką, grzebano księży i dobrodziejów kościoła.