par.), dzwonnicy oraz gmachu klasztoru (ob. szkoła). Głównym walorem zabytkowym stosunkowo skromnego kościoła, jest zespół późnobarokowo-rokowych ołtarzy architektonicznych z rzeźbą figuralną proweniencji lwowskiej. Całość wyposażenia reprezentuje wysoki poziom wykonawczy i artystyczny

Historia

Bernardyni zostali sprowadzeni do Łukowa 1627 r. dzięki staraniom Erazma Domaszewskiego, starosty łukowskiego, podczaszego lubelskiego, koniuszego koronnego. Pierwszy kościół i zabudowania klasztorne były drewniane. Budowę murowanego kościoła i klasztoru rozpoczęto w 1648 r., następnie po przerwie podjęto po 1725 r. i kontynuowano do 1766 r., konsekracja kościoła nastąpiła w 1770 r. Po kasacie zakonu w 1865 r. kościół, jako filialny, przekazano duchowieństwu świeckiemu. Klasztor w większości przeznaczono na magazyny wojskowe, a następnie szkołę elementarną. U schyłku XIX w. budynek klasztorny znajdował się w bardzo złym stanie technicznym (rozważano jego rozbiórkę). W 1902 r. wyremontowany wraz z przebudową elewacji pn. i przeznaczony na potrzeby szkolnictwa, która to funkcja jest kontynuowana do dzisiaj; część pd.-zach. pozostała w użytkowaniu parafii. W 1920 r. przy kościele erygowana została parafia. Kościół kilkakrotnie remontowany. Podczas kolejnych remontów malowidła zdobiące pierwotnie fasadę były przemalowywane a ostatecznie zostały zamalowane. W l. 70. XX w. rozebrano pierwotne ogrodzenie w formie pełnego muru i zastąpiono współczesnym. W l. 60. i 80. XX w. na terenie d. zespołu klasztornego wzniesiono szereg nowych obiektów (internat, sala gimnastyczna, budynek szkoły). Po raz ostatni generalny remont kościoła i dzwonnicy przeprowadzono w 2005 roku.

Opis

Dzwonnica wolno stojąca, na rzucie kwadratu, dwukondygnacyjna. Murowana z cegły i otynkowana, nakryta dachem namiotowym (wtórnie obniżonym) zwieńczonym krzyżem. Elewacje jednoosiowe, dwukondygnacyjne o analogicznych podziałach architektonicznych w postaci gzymsów kordonowych i wieńczących oraz szerokich pilastrów ujmujących naroża. Otwory okienne i wejściowy zamknięte odcinkowo, część ozdobiona odcinkami gzymsowania.

Zabytek dostępny.

oprac. Bożena Stanek-Lebioda, OT NID w Lublinie, 29-12-2017 r.

Bibliografia

• Michoński M., Kościół i klasztor pobernardyński w Łukowie, woj. siedleckie, Lublin 1986, mps w archiwum Narodowego Instytutu Dziedzictwa Oddział Terenowy w Lublinie.
• Milewski T., Parafia rzymsko-katolicka Podwyższenia Świętego Krzyża w Łukowie,. Zarys dziejów, Łuków 1999.
• Zabytki architektury i budownictwa w Polsce, t. 36, cz. 1: Województwo siedleckie, Warszawa 1988, s. 118.
• Zabytki sztuki w Polsce. Małopolska, pr. zb., Warszawa 2016, s. 869-870.
• https://www.lukow-historia.pl/?p=5896
• https://www.lukow-historia.pl/?p=4243
• https://www.galeria.lukow-historia.pl/ng/?p=636
• https://www.galeria.lukow-historia.pl/ng/?p=1422