Historia

Powstanie pawilonu ogrodowego Świątyni Diany związane jest z przebudową Pałacu Belwederskiego (1818-22) przez Jakuba Kubickiego oraz związanymi z tym pracami ogrodowymi. Wzniesiony został za czasów, gdy Łazienki odsprzedano Aleksandrowi I, cesarzowi Rosji. W Belwederze kwaterował brat właściciela, wielki książę Konstanty. To właśnie dla niego wyodrębniono od Łazienek Belweder wraz z położonym niżej ogrodem. W ogrodzie Belwederskim wzniesiono trzy pawilony: oranżerię neogotycką, świątynie Egipską i świątynię grecką (zwaną Sybilli lub, obecnie, Diany). Budowla mogła być wzorowana na w całości zachowanej do dziś świątyńce Maison Carre znajdującej się w mieście Nimes na południu Francji. Ten typ budowli wprowadzano najczęściej, aby zdobić parki krajobrazowe w drugiej połowie XVIII i początkach XIX w.

Opis

Świątynia Diany umiejscowiona jest w należących do Łazienek Królewskich ogrodach na tyłach Belwederu. Pawilon wzniesiono na osi północ-południe. Świątynia znajduje się na wzniesieniu od północnej strony sadzawki. Zaprojektowana została jako budynek nietrwały, pawilon ogrodowy o ograniczonej żywotności. Budynek jest wykonany całkowicie z drewna, składa się z prostokątnego korpusu (naosu) otoczonego kolumnadą w porządku jońskim, tworzącą od strony fasady portyk zwieńczony tympanonem. Przed portykiem ustawiono dwa żeliwne lwy stylizowane na egipskie sfinksy. We wnętrzu znajduje się salka oświetlona umieszczonymi w ścianach bocznych prostokątnymi oknami. Wewnętrzne ściany ozdobione są oryginalną polichromią o motywach kwiatów i owoców (nawiązanie do patronki Diany, bogini m.in. łowów i przyrody), autorstwa Adama Byczkowskiego.

Zabytek dostępny z zewnątrz, wewnątrz w godzinach pracy Muzeum Łazienki Królewskie.

Oprac. Katarzyna Kosior, OT NID w Warszawie, 18-06-2017 r.