Historia

Pałac został wzniesiony na miejscu założenia obronnego powstałego prawdopodobnie podczas lokacji miasta ok. 1293 roku. W 1594 r. Kacper von Köckritz wznosi w tym miejscu dwór. Został on po 1685 r. gruntownie przebudowany na rezydencję Elonory Charlotty księżnej oleśnicko-wirtemberskiej. Kolejna przebudowa została dokonana ok. 1715 r., być może z udziałem architekta Krzysztofa Hacknera. Dobra twardogórskie w 1744 r. stają się własnością Reichenbachów z Goszcza, a pałac staje się siedzibą dzierżawcy. Otaczająca pałac fosa wzmiankowana była w 1811 roku. Po 1945 r. użytkowany przez „Caritas”, w latach 1963-1966 remontowany, wówczas dobudowano dwa krótkie skrzydła boczne, które rozbudowano w 1973 roku.

Opis

Barokowy, murowany z cegłą, otynkowany. Założony na planie litery C, złożony z trzytraktowego, dwukondygnacyjnego, barokowego korpusu i późniejszych dobudówek. W sieni na parterze znajduje się późnobarokowy kominek. Pozostałe wnętrza gruntownie przebudowane. Fasada wsch. dziewięcioosiowa, z trójosiowym pseudoryzalitem pośrodku. Kamienny portal główny poprzedzony przerzuconym nad fosą kamiennym mostem. Dach nad korpusem mansardowy z lukarnami.

Park, który otacza pałac, powstał na miejscu wzmiankowanego w 1706 r. książęcego ogrodu ozdobnego. Przekształcony w park krajobrazowy w XIX wieku. Z barokowego założenia zachowana brama wjazdowa od strony miasta. Wzniesiona ok. 1690 r., murowana z cegły, z przejazdem flanowanym przez pilastry toskańskie, nad którym kartusz z monogramem Eleonory Charlotty, księżnej oleśnicko-wirtemberskiej i herbem. Obok bramy rzeźba Herkulesa walczącego z hydrą, ok. 1730, przeniesiona w 1966 r. z oranżerii pałacowej w Goszczu.

Dostęp do zabytku ograniczony.

Oprac. Grzegorz Grajewski, OT NID we Wrocławiu, 03.12.2014 r.