Historia

Kościół wzniesiony został w l. 1743-1753 na przedmieściach miasteczka Rozwadów, na tzw. Górze Kokoszej, zwanej też Jasną Górą od światła widywanego tam w nocy, Budowę przeprowadzono z fundacji Jerzego Ignacego księcia Lubomirskiego, chorążego wielkiego koronnego. Początkowo nad inwestycją czuwał architekt Jan Opitz, lecz po uszkodzeniu wadliwie wykonanych fundamentów zrezygnował i nadzór nad pracami objął architekt Jan Bay z Warszawy i szczęśliwie doprowadził je do końca. Kościół konsekrowano w 1753 r. Od 1797 r. do k. XIX w. kościół klasztorny funkcjonował jako kościół parafialny. Zarówno kościół jak i klasztor były kilkakrotnie remontowane i przebudowywane, ostatnie prace remontowe miały miejsce w l. 1985-1990.

Opis

Zespół klasztorny położony jest w pd. części d. miasteczka Rozwadów, będącego ob. dzielnicą miasta Stalowa Wola. Od wsch. wydziela go ul. Klasztorna, od pn. ul. Strażacka. Teren bezpośredniego otoczenia kościoła, cmentarza przykościelnego wydzielony jest ogrodzeniem w postaci tralkowej, kamiennej balustrady. Klasztorne założenie gospodarcze otoczone jest ceglanym murem z dwoma bramami przejazdowymi.

Kościół ulokowany jest w pd. części założenia, z prezbiterium skierowanym na zach. Wybudowany został jako świątynia jednonawowa z węższym, prosto zamkniętym prezbiterium i z dwoma rzędami trzech kaplic po obu stronach nawy oraz z zakrystią i kruchtą od pd. W bryle dominuje prostopadłościenna nawa przekryta dachem dwuspadowym, przechodząca w węższe prezbiterium tej samej wysokości a zanim chór zakonny, również z dachem dwuspadowym i akcentem w postaci sygnaturki. Nad pomieszczeniami zakrystii i kruchty założono dach trzyspadowy, nad rzędem kaplic od pd. zadaszenie pulpitowe, kaplice północne wtopione są w bryłę klasztoru. Kościół wymurowano z cegły, dachy pokryto blachą miedzianą.

Elewację frontową, wsch., rozplanowano jako trójosiową, trzykondygnacyjną, o ramowym podziale w porządku toskańskim, zwieńczoną trójkątnym przyczółkiem, ze spływami w niższych kondygnacjach, dekorowaną profilowanymi obramieniami okiennymi, profilowanym gzymsem, kamiennym krzyżem w zwieńczeniu oraz kamiennymi figurami śś. Franciszka i Antoniego na postumentach w dolnej części spływów. Elewacja pd. trójosiowa, z niższymi kaplicami , elewacja pn. zabudowana pomieszczeniami klasztoru, elewacja zach.

We wnętrzu zaznacza się podział pilastrami o kapitelach kompozytowych i toskańskich, podtrzymujący przełamujące się belkowanie. Ściany nawy przepruto od pn. i pn. arkadami, łączącymi ją z kaplicami.

Klasztor ulokowany jest w pd., części założenia, przylega od pd. do bryły kościoła. Rozplanowany został na rzucie czworoboku, złożony z trzech dwutraktowych skrzydeł obiegających wirydarz, z prostokątnymi w rzucie aneksami w narożnikach wsch. i zach. Jego podpiwniczona, piętrowa bryła przekryta została dachami dwuspadowymi w głównej części i dachami czterospadowymi nad wyodrębnionymi aneksami. Klasztor wymurowano z cegły ceramicznej, dachy pokryto blachą miedzianą. Elewacja frontowa wsch. rozplanowana została jako sześcioosiowa, w alkierzu w jej pn. części dodatkowe dwie osie. Elewacja zach. siedmioosiowa z trzema osiami w alkierzu, elewacja pn. ramowana alkierzami, z rytmem okien rozmieszczonych z dwu kondygnacjach i dziewięciu osiach w środkowej części oraz pięciu we wschodnim alkierzu i trzech w zachodnim. Poza ozdobnym portalem z naświetlem od frontu na elewacjach brak dekoracji.

Obiekt częściowo dostępny dla zwiedzających. Kościół dostępny, teren klasztorny za klauzurą.

Oprac. Barbara Potera, OT NID w Rzeszowie, 31-07-2015 r.