Mikołaja na Starym Mieście w Pradze. Z bogatym, wysokiej klasy, barokowym wyposażeniem.

Historia

Siciny od czasów średniowiecza stanowiły siedzibę prepozytury lubiąskiego klasztoru cystersów. Obecny kościół wzniesiony został w latach 1736-40, na miejscu wcześniejszego kościoła gotyckiego. Powstał z fundacji opata cystersów lubiąskich Konstantina Beyera wg projektów Marcina Franza i Karola Marcina Franza. Nie jest wykluczone, że podstawą realizacji był pierwszy projekt kościoła urszulanek w Kutnej Horze, sporządzony przez Kilian Ignacego Dienzenhofera. Wieża dobudowana została w 1753 roku, wg projektu Jana Tadeusza Storcha. Ostatnią kondygnację wieży z hełmem dobudowano w roku 1774. W latach 1738-1740 wrocławski rzeźbiarz Franz Joseph Mangoldt wykonał ołtarz główny i ambonę. Polichromia wnętrza, autorstwa Franza Anthona Feldera oraz Ignacego Axtera ukończona została w roku 1740. Obraz ołtarza głównego wykonał Philip Christian Bentum.

Cmentarz przykościelny około 1740 roku otoczony został nowym murem, na którym umieszczono malowane stacje Drogi Krzyżowej oraz XVII-wieczne płyty nagrobne z poprzedniego kościoła.

Opis

Kościół położony jest w środkowej części miejscowości, po zachodniej stronie głównej drogi wiejskiej, obok zespołu prepozytury. Wejście na teren przykościelny poprzedzone zostało niewielkim, niezabudowanym placem, częściowo obsadzonym drzewami. Teren przykościelny otoczony jest wysokim kamienno-ceglanym, częściowo tynkowanym murem z okazałą bramą złożoną z dwóch węgarów, zwieńczonych sterczynami w formie szyszek. Po zachodniej stronie kościoła znajduje się barokowy pałac prepozytury opatów lubiąskich.

Kościół w Sicinach wzniesiony został na planie krzyża greckiego, przenikającego się z prostokątem. Plan kościoła cechuje się symetrią, zarówno w osi podłużnej jak i poprzecznej. Odpowiednik wieży dostawionej na osi korpusu, stanowi zakrystia, przy prezbiterium.

Kościół trójprzęsłowy. Przęsło środkowe, najszersze, jest kwadratowe. Po obu jego stronach założono wąskie przęsła nawy poprzecznej. Wszystkie człony korpusu przykryto sklepieniami żaglastymi. Wnętrze kościoła cechuje dynamizm i malowniczość. W narożach przęsła środkowego wykonane zostały półkoliste wnęki ujęte kolumnami, na których oparto koszowe naczółki. Nad nimi założono niewysokie wnęki, z wklęsło wypukłymi emporami. Wnętrze dodatkowo artykułowane jest kompozytowymi pilastrami. Efekt dynamizmu potęguje barokowa polichromia iluzjonistyczna autorstwa Ignacego Axtera i Franza Anthona Feldera, o alegorycznej tematyce, między innymi z przedstawieniem tryumfu Kościoła katolickiego. Na polichromii umieszczony został także widok zespołu prepozytury przed przebudową.

Elewacje kościoła posiadają płaską linearną dekorację, rozczłonkowane są toskańskimi pilastrami ustawionymi na wysokim cokole. Otwory okienne zamknięte łukiem pełnym obwiedziono wąskimi opaskami z kluczem. W ścianach tarczowych transeptu wykonano kazulowe otwory okienne.

Kościół posiada bogate barokowe wyposażenie prezentujące wysoka klasę artystyczną. Ołtarz główny z obrazami Sen św. Marcina autorstwa Philipa Christiana Bentuma oraz Wniebowzięcie autorstwa Michaela Lucasa Willmanna. Figury ołtarzowe oraz ambona wykonane zostały przez Franza Josepha Mangoldta. Na ścianach zachowany cykl obrazów w rokokowych ramach.

Zabytek dostępny.

Oprac. Maria Czyszczoń, 23.10.2014 r.