10 km od Gniezna. Według badań naukowych, trwających od XIX wieku, początek osadnictwa na wyspie sięga wczesnego średniowiecza – VIII w. Pierwszy gród powstał tu w końcu IX wieku. W 2 połowie X wieku wzniesiony został wał obronny, którego przebieg jest czytelny do dziś. W tym czasie rozpoczęto również budowę zespołu kaplicy i pałacu biskupiego. Na podstawie badań archeologicznych wyodrębniono trzy fazy budowy tej rezydencji, ukończonej w XII wieku. Materiał budowlany stanowiły głazy narzutowe, z których wzniesiono mury i fundamenty, łączone zaprawą gipsową i wapienną. Kaplica centralna ma kształt krzyża greckiego, z czterema filarami ćwierćkolistymi, oddzielającymi część krzyżową od obejścia. W ramionach krzyża znajdują się niewielkie absydy, a także absyda ołtarzowa od strony wschodniej i dobudowana w XII wieku od strony zachodniej, krypta romańska. Na początku XI wieku kaplicę przesklepiono dodając dodatkową kondygnacje. Do kaplicy od zachodu przylega palatium, zbudowane na planie prostokąta o wymiarach 14 x 31 m. Podczas rozbudowy, na początku XI wieku, w największym pomieszczeniu palatium dodano dwa filary, które sugerują istnienie wyższej kondygnacji budynku. Wielość faz budowlanych pozwala na różnorakie dywagacje na temat kształtu bryły w poszczególnych okresach funkcjonowania tego obiektu. Ciekawym i niejasnym do końca jest fakt, iż od późnego średniowiecza wyspa przestała pełnić jakiekolwiek funkcje społeczne i sakralne, zaś istniejące zabudowania popadły w ruinę.