Usytuowanie i opis

Stanowisko zlokalizowane jest wśród łąk, nad nienazwanym, zamienionym w rów strumieniem kończącym swój bieg w bezodpływowym, bagnistym zastoisku zwanym „Pasternik”. Jest ono oddalone: o ok. 500 m od leżących na północny-zachód dawnych zabudowań folwarku w Rokszycach, a ok. 700 m dzieli je od położonych na południe zabudowań wsi Rokszyce.

Kopiec jest niewielkim założeniem o formie stożka ze ściętym wierzchołkiem, mającym u podstawy ok. 30-32 m z średnicy i wyniesionym ok. 6 m nad poziom łąk. W centralnej partii jego plateau znajduje niewielkie zaklęśnięcie. Grodzisko otacza wypełniona wodą fosa, częściowo zarośnięta trzciną. Jej szerokość przy niskim stanie wody wynosi ok. 20-30 m, zaś przy ich wysokim poziomie zwiększa się ona dochodząc od północnego-zachodu, gdzie łączy się zabagnionym zastoiskiem nawet do 35-40 m. Obiekt w całości jest nieużytkiem gęsto porośniętym drzewami i krzewami.

Historia

Miejscowość Rokszyce wymieniana jest w przekazach pisanych począwszy od 1311 r. w królewskim akcie nadania Lutomierska dla Wacława Lisowica. Wieś cały czas pozostaje własnością prywatną, którą do co najmniej połowy XVI wieku dysponowali Rokszyccy. Później zamieszkiwali tu Gomolińscy i Dąbrowscy, a następnie Pągowscy i Ruszkowscy.

Obiekt późnośredniowieczny(?). Na obecnym etapie badań niemożliwe jest wskazanie fundatora budowli.

Stan i wyniki badań

W 1948 r. obiekt objęty został badaniami powierzchniowymi prowadzonymi przez Waldemara Chmielewskiego z Muzeum Archeologicznego w Łodzi (obecnie Muzeum Archeologiczne i Etnograficzne w Łodzi). Z kolej w 1984 r. analogiczne prace w ramach Archeologicznego Zdjęcia Polski przeprowadził Justyn Skowron, zaś w 1995 r. zweryfikował je Paweł Zawilski. Badań wykopaliskowych na grodzisku nie prowadzono. W 1996 r. sporządzono plan sytuacyjno-wysokościowy.

Zabytek dostępny bez ograniczeń.

Oprac. Janusz Pietrzak, 18.12.2014 r.