Historia

Pierwszy istniejący w tym miejscu  kościół był drewniany. Ufundowany został w 1353 r. przez księcia Siemowita III i przekazany zakonowi Augustianów.  Po pożarze w XVIII w., odbudowano go w formie drewniano- murowanej  (z ceglanym prezbiterium).  Obecny, późnobarokowy wygląd nadany został w latach 1790-1973. Kościół całkowicie wówczas przebudowano, a pozostałością po wcześniejszym obiekcie ma być prezbiterium. W niektórych źródłach podaje się, że wzniesiono wówczas całkiem nowy budynek. W 1852 r. przeprowadzono remont. W 1864 Augustianie zostali usunięci z Rawy (kasata zakonu w ramach represji po Powstaniu Styczniowym) a świątynia pozostawała pod nadzorem duchowieństwa diecezjalnego. Od 1938 opiekują się nią ojcowie Pasjoniści. 

Opis

Zespół klasztorny położony jest w północno-wschodniej części Rawy, na skraju starej części miasta.  Kościół orientowany, położony w południowej części działki. Od północy przylega do niego budynek klasztorny.

Kościół wybudowany w stylu późnego baroku. Jest to budynek jednonawowy. Trójprzęsłowa nawa została zrealizowana na planie prostokąta. Jest poprzedzona od zachodu kwadratowym ryzalitem. Dwuprzęsłowe prezbiterium jest od niej nieco niższe i węższe. Zakończone zostało poligonalnie. Od północy przylega do niego kruchta i zakrystia, nad którymi znajduje się oratorium. Budynek przekryto dachami dwuspadowymi. 

Kościół zbudowano z cegły, ściany zostały obustronnie otynkowane. Jest podpiwniczony w partii nawy, wieży i zakrystii. Znajdują się tam dwie krypty. Więźba dachowa drewniana konstrukcji kleszczowo- stolcowej.

Rolę fasady pełni elewacja zachodnia. Jest ona trójosiowa. Centralną oś stanowi ryzalit, będący zredukowaną, trójkondygnacyjną wieżą. Pozostałe osie mają wysokość dwóch kondygnacji. Narożniki brył tworzących fasadę zdobią pilastry podtrzymujące belkowanie. W partii parteru umieszczono trzy otwory drzwiowe z piaskowcowymi opaskami. Nad nimi, na wysokości II kondygnacji znajdują się nisze, w których umiejscowiono rzeźby ukazujące Matkę Boską, św. Grzegorza oraz św. Augustyna. Nad niszą umiejscowioną w ryzalicie umieszczono łaciński napis upamiętniający wzniesienie i renowację kościoła. Całość wieńczy gzyms uskokowy okapowy. Wydziela on III, najniższą kondygnację wieży, w której umieszczone są niewielkie okienka z żaluzjami. 

Elewacja południowa jest sześcioosiowa, osie wydzielają otwory okienne ozdobione opaskami i zwieńczone półkoliście. W dwuosiowej partii prezbiterium zastosowano skarpy. W elewacji północnej, rozwiązanej podobnie w drugiej od wschodu osi znajduje się połączenie kościoła z klasztorem w postaci galerii na wysokości II kondygnacji. Elewacja wschodnia to zamknięte wielobocznie prezbiterium, również oskarpowane. W partii parteru znajduje się niewielka przeszklona wnęka, w której urządzono kapliczkę.

Podziały pionowe podkreślają filary z pilastrami, przechodzące w gurty. Sklepienia kolebkowe z lunetam. Chór muzyczny wsparty jest na arkadach filarowych. Nawa oddzielona jest od prezbiterium łukiem tęczowym.

Większość wyposażenia to obiekty barokowe z XVII i XVIII w. Ołtarz główny z XVIII w. ze słynącym łaskami obrazem MB Pocieszenia. Zazwyczaj jest on zasłonięty przedstawieniem św. Grzegorza. Dwa ołtarze boczne pochodzą z 1 p. XVII w.

Obiekt dostępny dla zwiedzających. 

Oprac. Anna Michalska, OT NID w Łodzi, 14.04.2019 r.