Historia

Kaplica wzniesiona w 1496 r. w obrębie ówczesnego cmentarza parafialnego - zapewne w miejscu starszej (wzmiankowanej w 1458 r.), pod wezwaniem św. Szczepana i Wawrzyńca. Remontowana w 1682 r. z przeznaczeniem na mieszczańską kaplicę grobową. Częściowo zniszczona w pożarze miasta w 1752 r. i odbudowana oraz rozbudowana (zakrystia) do 1755 r. Remontowana w 4 ćw. XX w., obecnie nieużytkowana.

Opis

Usytuowana w zachodniej części centrum miasta, na południowy zachód od kościoła Wniebowzięcia NMP. Utrzymana w stylu gotyckim, niewielkich rozmiarów orientowana budowla salowa na planie prostokąta. Bezwieżowa, zwarta bryła wzniesiona na z kamienia ciosowego, zwieńczona czterospadowym dachem krytym dachówką ceramiczną, z sygnaturką na kalenicy. Od wschodu dostawiony na osi prostokątny, węższy od korpusu aneks zakrystii, zwieńczony dachem pulpitowym. Elewacje kaplicy pokryte grubym narzutem tynkowym - rapówką. Od zachodu skromny portal zamknięty półkoliście, od północy portal ostrołuczny z przecinającymi się laskowaniami. Okna ostrołukowe, osadzone w rozglifionych niszach, z zachowanymi częściowo laskowaniami i maswerkami. Wnętrze jednoprzestrzenne, sklepione sieciowo, z żebrami na wspornikach w kształcie masek (1496 r.). W części zachodniej drewniana empora organowa. Na południowej ścianie nawy polichromia ze scenami upadku pod Krzyżem i spotkania Chrystusa ze św. Weroniką (XV/XVI w., odsłonięte współcześnie). Wyposażenie skromne, złożone m.in. z klasycystycznego ołtarza głównego z 3 ćw. XVIII w., kilku obrazów olejnych (XVIII w.), epitafium z XVIII w. oraz płyty nagrobnej z ok. 1500 r.

Obiekt dostępny jedynie z zewnątrz. Informacja w parafii.

Oprac. Piotr Roczek, 01.09.2015 r.