Cenny element kompozycyjny w układzie przestrzennym północnej części miasta.

Historia

Budynek dawnego spichlerza wzniesiony został zapewne ok. 1615 r. Należał do Krzysztofa Przybyły. W rękach jego spadkobierców pozostawał do ok. poł. XVIII w. Przeszedł wówczas w posiadanie Michała Mniszcha, następnie w 1772 r. Pauliny Jabłonowskiej. W 1827 r. drogą kupna trafił w ręce Adama Jaraczewskiego, w ok. 1835 r. Józefa Krasińskiego, a w 1838 r. Mejera Wulfa Feiersteina ( Feuersteina). Ten ostatni od raz przystąpił do przebudowy budynku podwyższając go m. in. o jedną kondygnację i dodając zewnętrzne drewniane schody. W okresie międzywojennym obiekt przystosowano na potrzeby garbarni. W czasie II wojny światowej budynek został zdewastowany, poważnym uszkodzeniom uległ dach. W latach 1947-1948 r. Karol Siciński dokonał rewaloryzacji obiektu. Pod jego nadzorem przystąpiono do generalnego remontu usuwając m.in. zmiany wprowadzone podczas przebudowy w 1838 r. W 1959 r. budynek przeszedł na rzecz Skarbu Państwa. Użytkowany był jako punkt skupu i magazyn przez Rejonową Spółdzielnię Ogrodniczą w Nałęczowie „Ogrodnik”. Kolejny remont rozpoczęto w 1983 r. za sprawą nowego właściciela - Muzeum Nadwiślańskiego.

Opis

Obiekt usytuowany przy ul. Puławskiej (wraz z sąsiadującym z nim spichlerzem tzw. Ulanowskich wyznacza dawną linię zabudowy tzw. Przedmieścia Gdańskiego lub Bochotnickiego). Frontem zwrócony na północno zachodnim, ku Wiśle. Wzniesiony w stylu lokalnej wersji manieryzmu północnego.

Założony na planie prostokąta, dwukomorowy z przybudówką komunikacyjną na osi elewacji frontowej. Bryła dwukondygnacjowa, podpiwniczona, nakryta dachem dwuspadowym z murowanym szczytem. Przybudówka sięgająca podstawy szczytu fasady kryta dachem pulpitowym. Budynek murowany z kamienia wapiennego, otynkowany, kryty dachówką. Fasada trójkondygnacjowa, czteroosiowa, zwieńczona trójkątnym szczytem, przesłonieta przybudówką na szerokość dwóch osi środkowych. Szczyt wydzielony i rozczłonkowany gzymsami na trzy kondygnacje, ze spływami wolutowymi i sterczynami. W centrum płyciny górna pusta pierwotnie z datą 1838, dolna z hierogramem Chrystusa. W elewacjach zwieńczonych gzymsem okapowym otwory okienne szczelinowe lub prostokątne.

W przybudówce w parterze podcień sklepiony kolebką z krzyżującymi się lunetami, otwarty arkadami. Do wnętrza dostęp przez odcinkowo zamknięte otwory wejściowe. Naroża budynku (pierwotnie oszkarpowanego) oraz otwory zaakcentowane sgraffitową imitacją boniowania.

Obiekt dostępny dla zwiedzających z zewnątrz.

Oprac. Anna Sikora-Terlecka, OT NID w Lublinie, 24-03-2015 r.