Historia

Ogólną koncepcję założenia pałacowo-ogrodowego dla właścicielki kamienieckiego majątku – księżnej Marianny Orańskiej (ur. 1810, zm. 1883 r.) stworzył w latach 1838–1841 architekt Carl Friedrich Schinkel. Rezydencja wybudowana została w latach 1838-1872 (w 1841 r. pałac był ukończony w stanie surowym) według projektu C.F. Schinkla, ukończona natomiast przez Ferdinanda Martiusa, który kierował całością prac. Budowa kontynuowana była przez syna księżnej Friedricha Wilhelma Nicolausa Albrechta von Prreussen (ur. 1837 zm. 1906 r.) – w jego czasach powstał wystrój wnętrz i wyposażenie. Budowla zniszczona została w 1945 roku. Od 1988 r. (z przerwami) w odbudowie.

Opis

Główną osią kompozycyjną całego założenia był widok z Góry Zamkowej w kierunku południowo-zachodnim, ku Przełęczy Bardzkiej. Wzniesiony na Górze Zamkowej pałac zwrócony jest zatem fasadą na południowy zachód. Jest to budowla o formach neogotyckich, czteroskrzydłowa z dwudzielnym, prostokątnym dziedzińcem. W narożach posiada cztery cylindryczne wieże z blankami w zwieńczeniu. Trójkondygnacyjna, z mezzaninem; skrzydła kryte dachami dwuspadowymi. Murowana z cegły. Elewacje oblicowane cegłą o zróżnicowanej barwie i kamieniem (łupek mikowy, śląski marmur i piaskowiec), artykułowane wysokimi ostrołucznymi niszami przez wszystkie kondygnacje. W fasadzie i elewacji tylnej płytkie ryzality ujęte sześciobocznymi wieżyczkami. Frontowy ryzalit, w którym znajduje się tzw. Wielka Sala, poprzedzony został dwunawową halą podjazdu z ostrołukowymi arkadami, ponad którą urządzono taras. Dziedziniec przedzielony jest arkadowym łącznikiem. Wnętrza nakryte są sklepieniami – krzyżowymi, gwiaździstymi i wachlarzowymi.

W ciągu okalających pałac murów z czterema parami niskich baszt, wąskie prostokątne budynki stajni i wozowni.

Zabytek dostępny.

oprac. Bogna Oszczanowska, OT NID we Wrocławiu, 15-07-2019 r.