Jest ważnym materialnym źródłem pomnażającym naszą wiedzę o starożytnym i średniowiecznym osadnictwie na Ziemi Opolskiej rozwijającym się wzdłuż Prószkowskiego Potoku.

Usytuowanie i opis

Obiekt zlokalizowany jest na zachodniej terasie Prószkowskiego Potoku (Prószkowianki) dopływu Odry, na polach łagodnie opadających do koryta rzeki, pomiędzy wioskami Niewodniki i Narok, około 400 m od północnego krańca wsi i mostu na w/w potoku, około 100 m na południe od drogi gruntowej i niewielkiego zagajnika. Na działkach gruntowych nr 108 (podzielona na 24 parcele), nr 109, nr 111.

Opis stanowiska: osada rozciąga się na polach ornych na lekko wyniesionej piaszczystej terasie nadzalewowej opadającej do Prószkowskiego Potoku. Relikty pradziejowej osady zalegają pod warstwą orną, a artefakty archeologiczne w postaci fragmentów naczyń glinianych oraz kawałków żużli żelaznych zostały odkryte na powierzchni pól. 

Historia

Stanowisko zostało odkryte podczas badań powierzchniowych w 1970 r. prowadzonych przez dr. Zbigniewa Bagniewskiego z Katedry Archeologii Uniwersytetu Wrocławskiego z grupą studentów. Oznaczono je literą A. Zostało ono zweryfikowane w 1983 r. podczas badań inwentaryzacyjnych w ramach Archeologicznego Zdjęcia Polski przez zespół archeologów pod kierunkiem Ewy Matuszczyk z Muzeum Śląska Opolskiego. Rozpoznanie powierzchniowe stanowiska pozwala na stwierdzenie, że było ono użytkowane w pradziejach oraz w okresie średniowiecznym.

Stan i wyniki badań archeologicznych

Stanowisko archeologiczne – osada wielokulturowa, zostało odkryte w 1970 r. przez Z. Bagniewskiego i K. Bykowskiego z Katedry Archeologii we Wrocławiu. Znaleźli oni kilkadziesiąt fragmentów ceramiki pradziejowej i średniowiecznej (X-XIII w.) oraz zabytki krzemienne (rdzeń, odłupki, wiór). W 1983 r. w ramach badań Archeologicznego Zdjęcia Polski powierzchniową penetrację pól przeprowadził zespół archeologów pod kierunkiem Ewy Matuszczyk. Na polach znaleźli oni kilkanaście fragmentów naczyń glinianych oraz artefakty krzemienne.. Na podstawie odkrytych zabytków K. Bykowski określił, że osada była użytkowana przed około 4 tys. lat w młodszej epoce kamienia (neolicie), następnie w około IX-VII w. p.n.e. przez ludność kultury łużyckiej, i późnej w okresie średniowiecznym (XIV-XVI w.). Stanowisko niszczone jest głęboką orką. 

Uwaga: dokonano podziału działki gruntowej nr 372 na mniejsze parcele pod zabudowę i założono przyłącza energetyczne.

Stanowisko położone jest na gruntach prywatnych. Teren ogólnie dostępny.

Oprac. Krzysztof Spychała, NID OT Opole, 23.04.2020 r.