Poznaj lokalne zabytki


Wyraź zgodę na lokalizację i oglądaj zabytki w najbliższej okolicy

Zmień ustawienia przeglądarki aby zezwolić na pobranie lokalizacji
Strona korzysta z plików cookies. Dowiedz się więcej.

rogatka warszawska II - Zabytek.pl

rogatka warszawska II


budynek użyteczności publicznej 1824 - 1827 Płock

Adres
Płock, Aleja Jana Kilińskiego 6a

Lokalizacja
woj. mazowieckie, pow. Płock, gm. Płock

Rogatki Warszawskie stanowią świadectwo rozwoju i historii miasta, zaprojektowane zostały w stylu klasycystycznym przez znanego warszawskiego architekta Jakuba Kubickiego, przy współudziale Antonio Corazziego i Ludwika Mahna.

Stanowią przykład architektury municypalnej z pocz. XIX w. na Mazowszu.

Historia

Układ urbanistyczny Płocka na początku XIX w., kiedy to miasto znajdowało się w zaborze pruskim, poddany został gruntownej przebudowie. W 1803 r. rozpoczęto realizację planu Schmida, zakładającego likwidację średniowiecznych murów miejskich w zamian za utworzenie o wiele większego pierścienia z wałów otaczającego miasto. Na przecięciach wału z drogami wjazdowymi zaplanowano rogatki miejskie. Od strony północnej i południowej przy trakcie prowadzącym do Warszawy (ob. ul. Wyszogrodzka) w latach 1824-1827 zbudowano rogatki warszawskie (zwane również wyszogrodzkimi) zaprojektowane przez znanego warszawskiego architekta Jakuba Kubickiego przy współudziale Antonio Corazziego i ówczesnego architekta płockiego Ludwika Mahna. Stanowiły pierwotnie siedzibę urzędników pobierających opłaty celne i drogowe. Rogatka południowa (II) w chwili obecnej pełni funkcję publiczną.

Opis

Rogatki Warszawskie złożone z dwóch budynków flankujących ul. Wyszogrodzką, po wschodniej stronie al. Jana Kilińskiego (oddzielone od niej chodnikiem) usytuowane są po obu stronach drogi wjazdowej prowadzącej z Wyszogrodu do miasta. Rogatka II usytuowana została po południowej stronie ulicy Wyszogrodzkiej. 

Obiekt wybudowany został na ceglano-kamiennym fundamencie, bez podpiwniczenia, ze ścianami wymurowanymi z cegły spojonej zaprawą cementowo-wapienną, ze ścianami obustronnie otynkowanymi. Stropy wykonane zostały z drewna. Więźba dachowa jest krokwiowa, pokryta blachą. Stolarka okienna i drzwiowa w pełni wykonana została z drewna. Budynek rozplanowany jest na planie prostokąta, pięcioosiowy, półtoratraktowy, o układzie szeregowym. Wejście do budynku prowadzi od strony północnej poprzez centralnie umieszczone dwuskrzydłowe drzwi, z nadświetlem.

Budynek jest zwarty, dwukondygnacyjny, nakryty dachem wielospadowym. Wejście do budynku prowadzi poprzez joński portyk wgłębny składający się z czterech kolumn wspartych na cokołach. Elewacje budynku wykonane zostały w stylu klasycystycznym, boniowane wzdłużnie, nad wydatnym gzymsem wieńczącym pełna attyka. W pierwszej kondygnacji prostokątne otwory okienne zwieńczone lawą wspartą na gładkich konsolkach, w drugiej, niższej i oddzielonej od pierwszej profilowanym gzymsem, głęboko cięte płyciny. 

Obiekt dostępny za pozwoleniem właściciela.

Oprac. Jerzy Szałygin, OT NID w Warszawie, 09.05.2019 r.

Rodzaj: budynek użyteczności publicznej

Styl architektoniczny: klasycystyczny

Materiał budowy:  ceglane

Forma ochrony: Rejestr zabytków, Ewidencja zabytków

Inspire id: PL.1.9.ZIPOZ.NID_N_14_BK.183394, PL.1.9.ZIPOZ.NID_E_14_BK.251576