Historia

Aleja na grobli przecinającej podmokłe tereny na pn.-wsch. od pałacu została założona prawdopodobnie na pocz. XVIII wieku. Na najstarszych zachowanych mapach, pochodzących z 2 poł. XIX w., łączy pn.-wsch. narożnik parku krajobrazowego z owczarnią położoną na wsch. od wsi, na terenie lasów należących do rodziny książęcej von Reuss.

Opis

Zlokalizowana w pn.-wsch. części wsi, na terenie niezabudowanym. Zadrzewienia ciągną się wzdłuż malowniczo meandrującej gruntowej drogi obejmującej szerokim łukiem zespół pałacowo-parkowy. Rozpoczyna się ok. 500 m w linii prostej na wschód od głównego wjazdu do pałacu, a kończy w pn.-wsch. części parku krajobrazowego. Aleja ma długość ok. 550 m. Składa się z 68 dębów szypułkowych, których obwody pni mierzone na wysokości 1,3 m wynoszą od 2,5 do 4,3 m.

Zabytek dostępny.

oprac. Anna Jackiewicz, OT NID w Zielonej Górze, 21-11-2017 r.