Wysokimi walorami architektonicznymi odznacza się barokowa kaplica grobowa o formach nawiązujących do architektury Wielkopolski z końca XVII i pocz. XVIII w. Jako jedyny kościół parafialny w okolicy Czaplinka przetrwał do 1945 r. w rękach ewangelików.

Historia obiektu

Kościół w Siemczynie istniał już prawdopodobnie w 2. poł. XIV w. W 1560 r. powstała parafia ewangelicka w Siemczynie, zapewne wówczas zbudowano też kościół. W 1699 r. do ryglowego kościoła dobudowano murowaną barokową kaplicę grobową ufundowaną przez Henninga Berndta von Goltz. W 1847 r. stary ryglowy kościół rozebrano. W latach 1854-1856 na jego miejscu wzniesiono nowy murowany kościół neogotycki. 7 października 1945 r. kościół ten został poświęcony jako rzymskokatolicki pod obecnym wezwaniem. 2 października 1973 r. erygowana została parafia w Siemczynie.

Opis obiektu

Kościół usytuowany w centrum wsi, po zachodniej stronie drogi, naprzeciw zespołu pałacowo – parkowego, w obrębie cmentarza ogrodzonego kamiennym murem z bramką od strony wschodniej. Neogotycki z barokową kaplicą grobową, orientowany, murowany z cegły, pokryty blachą. Jednonawowy, z krótkim, trójbocznie zamkniętym prezbiterium od wschodu, kwadratową barokową kaplicą grobową od południa i zewnętrznymi niewielkimi kruchtami od zachodu i północy. Korpus nawowy nakryty dachem dwuspadowym, prezbiterium – pięciopołaciowym, niewielka wieża-sygnaturka nadbudowana nad szczytem zachodnim, zwieńczona ostrosłupowym hełmem. Elewacje o licu ceglanym, z otworami drzwiowymi i okiennymi zamkniętymi ostrołukowo, zwieńczone ceglanym fryzem kroksztynowym. Narożniki korpusu nawowego i wieży zaakcentowane lizenami przechodzącymi góra w sterczyny, W zachodniej elewacji wieży usytuowane główne wejście, w północnej elewacji korpusu – wejście boczne, każde z nich poprzedzone płytką kruchtą w formie domku portalowego zwieńczonego trójkątnym szczytem. Nad portalem północnym okulus, nad nim załamanie fryzu i gzymsu wieńczącego powtarzające kształt naczółka kruchty.  Ściany prezbiterium oszkarpowane, wtórnie nadbudowane o kondygnację poddasza. Kaplica grobowa – o elewacjach otynkowanych, ujętych w narożnikach zdwojonymi pilastrami dźwigającymi wyłamane belkowanie z silnie wyładowanym profilowanym gzymsie. Elewacja południowa zwieńczona trójkątnym naczółkiem. W ścianach zachodniej i wschodniej – okna zamknięte łukiem odcinkowym, w ścianie południowej – zamurowane wejście do krypty. Wnętrze nawy kościoła nakryte belkowym stropem, prezbiterium – sklepieniem żebrowym. Od zachodu drewniany chór muzyczny z organami o neogotyckim prospekcie z 1856 r.  We wnętrzu dawnej kaplicy grobowej zachowane barokowe sztukaterie. W prezbiterium neogotycka nastawa ołtarzowa; zachowany też korpus ambony i czasza chrzcielnicy z końca XIX lub pocz. XX w. Na wieży dwa dzwony: 1. z 1897 r., przelany w ludwisarni F. Schulza w Gdańsku ze starszego dzwonu pochodzącego z 1642 r., 2. żelazny z 1917 r.

Dostępność obiektu dla zwiedzających. Obiekt dostępny po zgłoszeniu do ks. proboszcza.

Autor noty: Maciej Słomiński OT NID Szczecin, 27.09.2023 r.