Historia

Kamienica została wzniesiona w 1857 r. w stylu neorenesansowym wg projektu Rihera i Steinmetza. W 1865 r. dokonano przebudowy i nadbudowy obiektu wg projektu Klehra. W roku 1928 r. przebudowano strefę przyziemia.  

Opis

Kamienica usytuowana jest na obszarze historycznego układu urbanistycznego Bytomia, w zwartej zabudowie, nieopodal placu rynkowego. Fasadą zwrócona jest w stronę południową, ku ul. Gliwickiej. Od strony północnej do budynku przylega oficyna boczna i tylna, granicząca z najstarszą zachowaną uliczką średniowiecznego układu urbanistycznego miasta, tj. ul. Zaułek. Bryła budynku jest zwarta, założona na rzucie prostokąta, dwupiętrowa z użytkowym poddaszem. Jest to budynek murowany z cegły, otynkowany, podpiwniczony, nakryty dachem dwuspadowym o niewielkim nachyleniu połaci. 

Elewacja frontowa jest czteroosiowa. Strefa przyziemia z wejściem na osi jest przekształcona. Strefę oddziela od wyższych kondygnacji pas gzymsu. Elewacja na wysokości I i II piętra artykułowana jest jednorodnymi, prosto zamkniętymi otworami okiennymi. Strefa poddasza, wyodrębniona gzymsem kostkowym oraz gzymsem wieńczącym na konsolach, artykułowana jest kwadratowymi otworami okiennymi i płycinami międzyokiennymi, ujętymi wspólną dekoracją ramową. Na wystrój fasady, składają się profilowane obramienia otworów okiennych, gzymsy nadokienne na konsolach, płyciny z dekoracją w formie medalionów z głowami aniołów (I piętro) i rozetami (II piętro) oraz medaliony w płycinach międzyokiennych, wypełnione plastyczną dekoracją figuralną w formie popiersi (partia poddasza). Elewacja tylna kamienicy jest dwuosiowa. We wnętrzu kamienicy zachowała się oryginalna klatka schodowa z metalową balustradą. 

Obiekt dostępny poza wnętrzami mieszkalnymi.

Oprac. Dorota Bajowska, Pracownia Terenowa NID w Katowicach, 11.2020 r.