Historia

Dom Strzelecki wzniesiony został w l. 1848-1850, wg projektu inspektora budowlanego Kirchnera. Pracami kierowali mistrz murarski Exner i mistrz ciesielski Genter. Gmach wystawiono w miejscu należącej do Bractwa Kurkowego budowli z 1810 r., która spłonęła w roku 1845. W związku z brakiem funduszy na jej odbudowę, Bractwo Strzeleckie przekazało miastu prawo własności, zastrzegając sobie możliwość swobodnego korzystania z nowego obiektu. Nowy Dom Strzelecki zaprojektowany został jako budynek użytku publicznego, o formach nawiązujących do włoskiego renesansu. Pomieszczenia strzeleckie znajdowały się w południowej części budowli, a jej elewacje zdobiły herby Legnicy i księstwa legnickiego. Wewnątrz usytuowano wielką salę z galeriami, ozdobioną malowidłami autorstwa malarzy Karminke i Henkela. W 1862 r. salę tę powiększono od południa o miejsce dla orkiestry. Wskutek tej modernizacji Bractwo Strzeleckie dobudowało w l. 1874-75 dodatkowe pomieszczenia, burząc dotychczasową symetryczną bryłę budynku. Wcześniej w 1855 r. założono oranżerię.

Po wypadku w 1877 r., kiedy to od przypadkowej kuli zginął w czasie spaceru pastor Ehlers, właściwą strzelnicę przeniesiono na prawy brzeg Kaczawy, sytuując przy niej nową siedzibę Towarzystwa Strzeleckiego, otwartą w 1882 roku.

Dawny Dom Strzelecki stał się budowlą o funkcjach reprezentacyjnych, z częścią restauracyjną prowadzoną od 1879 r. przez restauratora Hermanna Hiersemanna. Był miejscem licznych koncertów, bali, spotkań towarzyskich i jubileuszowych oraz przedstawień teatralnych i ekspozycji podczas wystaw ogrodniczych. W 1882 r. Dom Strzelecki poddano kolejnej przebudowie pod kierunkiem cieśli Taubera. W 1894 r. w miejscu starej ładowni urządzono Salę Palmową ozdobioną egzotycznymi roślinami, a w 1902 r. do aneksu dla orkiestry dodano muszlę, dla poprawienia akustyki.

W 1928 r. Dom Strzelecki gruntownie przebudowano na Miejski Dom Koncertowy, wg projektu opracowanego przez architekta Arthura Wernera. Przy przebudowie i wyposażeniu budowli zaangażowane były 42 firmy pochodzące głównie z Legnicy. Budynek zyskał w dużej mierze ujednoliconą stylistycznie, rozczłonkowaną bryłę utrzymaną w formach modernistycznych, krytą dachami czterospadowymi, którą poprzedzał od północy portyk na kwadratowych filarach. Dla podkreślenia reprezentacyjności nowego Domu Koncertowego, fasadę wieńczył trójkątny tympanon, widoczny nad portykiem. Wewnątrz zmodernizowano wielką salę widowiskowo-koncertową, poprzedzoną foyer i otwartą poprzez rozsuwane drzwi do dwóch mniejszych sal bocznych. Główna sala otrzymała okazałą oprawę architektoniczną, z kasetonowym stropem oraz artykulacją ścian jońskimi pilastrami i gzymsem w formie belkowania. Równie reprezentacyjnie prezentowało się foyer, ze stropem ozdobionym dekoracją ramową i zwisającymi sterczynkami. Z dawnych pomieszczeń zachowano Salę Palmową, pełniącą funkcje bankietowo-restauracyjne, którą wyposażono w niewielką szatnię i osobne wejście od strony południowej. Budynek otrzymał nowe oświetlenie i ogrzewanie. Od 1879 r. przed elewacją Domu Strzeleckiego działała fontanna z czaplą (obecnie niezachowana). Od 1883 r. w pobliżu urządzano w miesiącach letnich klomby kwiatowe oraz Gaje Tropikalne lub Palmowe, z bananowców, palm i dracen wysadzanych do gruntu w donicach. W 1905 r. założono mały staw z podgrzewaną wodą, w którym hodowano m.in. grzybienie i lotosy, a w 1910 r. Towarzystwo Upiększania Promenad sfinansowało ustawienie posągu Artemidy z Gabii, będącej kopią antycznej rzeźby greckiej z IV w.p.n.e., dzieła Praksytelesa (obecnie niezachowana).

Zabytek niedostępny.

Oprac. Beata Sebzda, OT NID we Wrocławiu, 09.12.2017 r.